WPC80.EU o smaku białej czekolady

WPC80.EU o smaku białej czekolady w formie Proszek zawiera w składzie Aromat Waniliowy, Aromat Karmelowo-mleczny, Sól, Białko serwatkowe, Ksantan, Stewia. Ten suplement diety zgłoszono do rejestracji w roku 2019. Jego status w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety WPC80.EU o smaku białej czekolady został wyprodukowany przez BSK MUSCLE NUTRITION MASTER SIERPATOWSKA SPÓŁKA JAWNA, oraz zgłosiła go do rejestracji firma BSK MUSCLE NUTRITION MASTER SIERPATOWSKA SPÓŁKA JAWNA.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Aromat Waniliowy, Aromat Karmelowo-mleczny, Sól, Białko serwatkowe, Ksantan, Stewia
  Forma: Proszek
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2019
  Producent: BSK MUSCLE NUTRITION MASTER SIERPATOWSKA SPÓŁKA JAWNA
  Rejestrujący: BSK MUSCLE NUTRITION MASTER SIERPATOWSKA SPÓŁKA JAWNA
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  aromat waniliowy - Amaretto – napój alkoholowy wywodzący się z Włoch, o słodkim, lekko gorzkawym smaku. Jest to czerwonobursztynowy likier wytwarzany z użyciem migdałów lub czasem z pestek moreli, brzoskwiń, wiśni i innych. Czasami wykorzystuje się także różne zioła lub aromat waniliowy. Zawartość alkoholu wynosi zazwyczaj kilkanaście do trzydziestu procent objętościowych. Mimo że nazwa likieru wywodzi się z Włoch, to na świecie znane i popularne są likiery o tej nazwie produkowane we Francji, Holandii lub w Niemczech. Amaretto jest głównym składnikiem wielu drinków. Jest także często wykorzystywane jako dodatek do kawy, czekolady, deserów i ciast, często w połączeniu z migdałami.

  aromat karmelowo-mleczny - Gatunki piw – ze względu na odmienne składniki, profil aromatyczno-smakowy, technologię produkcji czy wygląd, piwa różnią się między sobą tworząc poszczególne gatunki, style lub odmiany. W całej historii piwa liczącej sobie ponad 6 tys. lat różnicowano piwo według jego barwy, smaku, zawartości alkoholu czy użytych surowców. Jednakże do XIX wieku technologia warzenia piwa nie zmieniała się wiele. Dopiero rozwój nauki i techniki doprowadziły do znacznego rozwoju receptur i metod warzenia piwa, które coraz bardziej zaczęły się różnić. Z czasem państwa (np. Belgia), regiony (np. Bawaria), miasta (np. Pilzno) lub miejsca (np. klasztory) wykreowały charakterystyczny styl bądź gatunek piwa, łączony z miejscem jego pochodzenia. Zaczęły mnożyć się receptury, naśladowcy i modyfikacje doprowadzając do powstawania nowych gatunków czy stylów. Nowoczesne podejście do typologii zaproponował pisarz i krytyk piwny Michael Jackson, który w swojej książce The World Guide to Beer z 1977 r. dokonał próby opisu i klasyfikacji piw z całego świata. Jego pracę kontynuował Fred Eckhardt, który w 1989 r. opublikował książkę Essentials of Beer Style. Obecnie ze względu na rodzaj użytych drożdży, a co za tym idzie inną technologię produkcji, piwa dzielą się na dwie duże rodziny: Ale (czyt.: ejl); górnej fermentacji Lager; dolnej fermentacjiDo piw typu ale należą również belgijskie piwa fermentacji spontanicznej korzystające z tzw. dzikich drożdży. W ramach obu grup wyróżnia się poszczególne gatunki, style i odmiany charakteryzujące się różnymi elementami. O przynależności piwa do danego gatunku decyduje kilka czynników: rodzaj fermentacji – wyróżniamy fermentację górną i dolną. Rodzaj fermentacji zależny jest od użytych drożdży piwowarskich, które dzielą się na drożdże górnej i dolnej fermentacji. Drożdże fermentacji dolnej fermentują w niższych temperaturach, osadzają się na dnie fermentora, w większym stopniu wpływają na wydzielanie się dwutlenku węgla, powodują tym samym, że piwo jest bardziej orzeźwiające, ma czystszy i pełniejszy smak. Po fermentacji piwo leżakuje w niskich temperaturach, dojrzewa dłużej oraz posiada większą trwałość. Drożdże górnej fermentacji natomiast fermentują w wyższych temperaturach, zbierają się na powierzchni brzeczki i wydzielają większą ilość produktów ubocznych, alkoholi i estrów owocowych, co wpływa na większe bogactwo aromatyczno-smakowe. aromat – każdy gatunek piwa ma swój charakterystyczny profil aromatyczno-smakowy. Na zapach w piwie wpływ mają niemal wszystkie składniki i surowce użyte do jego produkcji (poszczególne rodzaje słodów, drożdże, chmiel, woda i inne) oraz technologia produkcji (np. rodzaj zacierania, fermentacji, sposób i długość leżakowania). smak – podobnie jak w przypadku aromatu również smak charakterystyczny dla poszczególnych gatunków piwa zależny jest zarówno od użytych surowców jak i technologii produkcji. woda – jest to główny składnik piwa, jej skład chemiczny i odczyn ph mają fundamentalny wpływ na smak i pośredni wpływ na kolor i poziom goryczki w gotowym piwie. Przykładowo piwa jasne, lekkie i orzeźwiające takie jak Pilzner są warzone na miękkiej wodzie, natomiast piwa ciemne (np. Stout, Porter) na wodzie twardszej, bardziej zmineralizowanej. słód – jest to podstawowy składnik piwa mający ogromny wpływ na profil aromatyczno-smakowy danego gatunku. Użycie danego rodzaju słodu lub słodów (jęczmienne, pszeniczne, żytnie, palone, wędzone, karmelowe) w odpowiedniej ilości decyduje w znacznym stopniu o charakterze piwa. Na charakter piwa wpływa również sam proces produkcji słodu (słodowanie), następnie jego zacieranie, czas trwania oraz temperatura w jakiej zacieranie się odbywa. W zależności od odmiany piwa można użyć jednego lub kilku rodzajów słodów. chmiel – używany jest do piwa głównie jako przyprawa. Ilość i rodzaj użytego chmielu jest częścią harmonii smakowej danego gatunku piwa. Silnie chmielone piwo zawiera mocne, aromatyczne, ziołowo-goryczkowe tony, natomiast mniejsza ilość chmielu może bardziej uwypuklać walory słodu np. jego słodycz. ekstrakt brzeczki nastawnej – czyli wodny wyciąg ze słodów (głównie cukry), który po dodaniu drożdży poddawany jest fermentacji. W przypadku typologii piw podstawową informacją jest ilość ekstraktu, z jakiej powstało piwo. Użycie danej ilości ekstraktu wpływa na treściwość piwa (lekkie, ciężkie), siłę profilu aromatyczno-smakowego, barwę piwa oraz zawartość alkoholu. Ekstrakt w gotowym produkcie podawany jest w procentach wagowych (% e.w.), stopniach Ballinga (°Blg) lub stopniach Plato (°P). Wszystkie trzy wartości są niemal identyczne. zawartość alkoholu – wyrażana jest w procentach objętości. Odpowiednia ilość alkoholu stanowi również o charakterze danego piwa i jego przynależności gatunkowej. Mniejsza zawartość alkoholu powoduje, że piwa są lżejsze, bardziej rześkie i lepiej gaszą pragnienie, mają wyższą pijalność (sesyjność). Mocniejsze piwa natomiast są bardziej rozgrzewające, likierowe i cięższe. Wyróżnia się piwa bezalkoholowe, lekkie, pełne, mocne i bardzo mocne. Moc piwa nie jest miarą jego jakości. Zawartość alkoholu związana jest z procesem fermentacji. Im głębiej przeprowadzona jest fermentacja, tym uzyskuje się większą zawartość alkoholu. goryczka – osiągana jest w piwie głównie dzięki chmielowi i użytej wodzie. Mogą ja również podnieść specjalne słody (palone). Siła goryczki, jej jakość, intensywność i harmonia z innymi składnikami jest jednym z elementów wyróżniających dane gatunki. Przykładowo pilznery mają wyższą zawartość goryczki od lagerów, które z kolei charakteryzują się dominacją smaków słodowych (słodycz, chlebowość, zbożowość). Poziom goryczki w piwie mierzony jest w stopniach IBU (International Bittering Units) opracowanych przez European Brewery Convention. barwa – ze względu na barwę wyróżniamy piwa jasne i ciemne ze wszelkimi ich tonacjami np. słomkowo-żółte, ciemno-bursztynowe itp. Na barwę piwa wpływa przede wszystkim rodzaj użytych słodów (jasne pilzneńskie, ciemne palone, barwiące i.in.) oraz dodatki niesłodowane np. kukurydza, ryż. Kolor piwa podaje się w jednostkach EBC. piana – jest jednym z dodatkowych elementów świadczących o jakości piwa. W zależności od gatunku poszczególne piwa może cechować piana bardziej lub mniej obfita, gęsta i trwała. nasycenie – powstaje w wyniku fermentacji brzeczki. Docelowe nasycenie w butelkach i kegach osiągane jest sztucznie przez dodanie dwutlenku węgla, bądź naturalnie poprzez refermentację w docelowym naczyniu. Piwa mogą mieć wysokie, średnie lub niskie nasycenie dwutlenkiem węgla zależne od danego gatunku piwa. składniki dodatkowe – również wpływają na charakter poszczególnego gatunku piwa. Dodatek surowców niesłodowanych, miodu, różnych owoców, przypraw czy warzyw wpływa znacząco na profil aromatyczno-smakowy piwa.

  sól - sole – grupa związków chemicznych sole amonowe sole mineralne sole potasowe sole trzeźwiące – środek stosowany przy omdleniach i zasłabnięciach

  białko serwatkowe - Mleko – wydzielina gruczołu mlekowego samic ssaków, pojawiająca się w okresie laktacji. Jako produkt żywnościowy dla człowieka najczęstsze zastosowanie ma mleko krowie. Mleko jest mieszaniną wieloskładnikową, składająca się z trzech podstawowych faz, będących w ścisłej zależności od siebie: emulsyjnej koloidalnej molekularnej.Mlekiem zwyczajowo nazywane są także produkty o konsystencji przypominającej mleko odzwierzęce (choć niekoniecznie o przeznaczeniu konsumpcyjnym), takie jak mleko sojowe, ryżowe czy kauczukowe.

  ksantan - Guma ksantanowa (łac. gummi xanthani) – polisacharyd pochodzenia mikrobiologicznego, hydrokoloid zbudowany z glukozy, mannozy i kwasu glukuronowego oraz częściowo zestryfikowanych kwasów octowego i pirogronowego. Otrzymuje się ją poprzez fermentację węglowodanów przez bakterie Xanthomonas campestris. Po oczyszczeniu – przez ekstrakcję etanolem lub izopropanolem – ksantan jest suszony i mielony. Guma ksantanowa tworzy pseudoplastyczne roztwory, których lepkość jest bardzo zależna od czynników mechanicznych (mieszanie). Lepkość roztworów jest w małym stopniu zależna od pH, temperatury i dodatku soli. Jest też odporna na kwaśne środowisko. Roztwory ksantanu nie reagują na działanie enzymów i zmiany temperatury. Wytrzymują zarówno ogrzewanie, jak i zamrażanie, oraz ponowne rozmrażanie. Obecność elektrolitów zwiększa lepkość układu. Dzięki swojej chemicznej i fizycznej stabilności guma ksantanowa jest szczególnie przydatna do zagęszczania silnie kwaśnych lub zasadowych roztworów. Dodatek gumy guar zwiększa znacznie lepkość roztworu gumy ksantanowej. Sama nie tworzy ona żelu, ale z gumą karobową daje żele elastyczne i termoodwracalne. Jest stosowana jako dodatek do żywności i ma symbol E415. Duże ilości gumy ksantanowej zużywane są w przemyśle wiertniczym w celu zwiększenia lepkości płuczki wiertniczej.

  stewia - Stewia, skupnia (Stevia) – rodzaj z rodziny astrowatych obejmujący ok. 240 gatunków. Rośliny te występują w Ameryce Południowej i Ameryce Środkowej sięgając na północy po Meksyk i Stany Zjednoczone. Naukowa nazwa rodzaju upamiętnia Pedro Jaime Esteve (zwanego Steviusem) – botanika i medyka z Walencji, zm. 1556.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)