Zdrowy i spokojny sen mieszanka ziół krople 50 ml

Suplement diety Zdrowy i spokojny sen mieszanka ziół krople 50 ml zawiera w składzie: Żeń-szeń stan.wyciąg, Chmiel zwyczajny stożki, Męczennica zioło, Tarczyca Bajkalska stan. wyciąg, Waleriana stan. wyciąg, Melisa stan.wyciąg, alkohol. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2017. Jego obecny stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. Ten suplement diety został wyprodukowany przez MVDr. Jiří Pantůček – Topvet, oraz zgłoszony do rejestracji przez Impress-Pharma Beata Brzezina Kurzyńska.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Żeń-szeń stan.wyciąg, Chmiel zwyczajny stożki, Męczennica zioło, Tarczyca Bajkalska stan. wyciąg, Waleriana stan. wyciąg, Melisa stan.wyciąg, alkohol
  Forma: krople
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2017
  Producent: MVDr. Jiří Pantůček - Topvet
  Rejestrujący: Impress-Pharma Beata Brzezina Kurzyńska
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  chmiel zwyczajny stożki - Łodyga – osiowa część rośliny naczyniowej, która wraz z umiejscowionymi na niej liśćmi, pąkami, kwiatami i owocami stanowi pęd. Powstaje w wyniku podziałów i różnicowania komórek stożka wzrostu.

  męczennica zioło - Męczennica cielista (Passiflora incarnata L.) – gatunek rośliny z rodziny męczennicowatych. Nazywana jest także męczennicą Pańską lub kwiatem Męki Pańskiej. Występuje w południowo-wschodnich stanach USA, na zachodzie sięgając po Teksas, Oklahomę i Kansas. Roślina introdukowana została i zadomowiła się na Bermudach. Poza tym w wielu krajach jest uprawiana, głównie w Ameryce Środkowej i Południowej oraz w Azji. W wielu krajach Europy, w tym także w Polsce uprawia się ją w szklarniach jako roślinę ozdobną. Roślinę tę nazwali Hiszpanie w czasie podboju Ameryki męczennicą, ponieważ w budowie kwiatów dopatrzyli się części przypominających koronę ciernistą i gwoździe ukrzyżowanego Chrystusa. Rysunki „kwiatu Męki Pańskiej” przywieźli z Ameryki do Europy jezuici i dominikanie, którzy przedstawiali tę roślinę jako przykład cudownego znaku odkrytego w przyrodzie, nakazującego im nawracanie Indian. Jest gatunkiem typowym rodzaju Passiflora. Roślina zawiera flawonoidy (C-glikozydy apigeniny i luteoliny, witeksynę i izowiteksynę), maltol, kumaryny, olejek eteryczny, alkaloidy harmanowe (w zależności od odmiany surowca), dzięki czemu znajduje zastosowanie jako lecznicza.

  waleriana stan. wyciąg - Stanisław August, urodzony jako Stanisław Antoni Poniatowski herbu Ciołek (ur. 17 stycznia 1732 w Wołczynie, zm. 12 lutego 1798 w Petersburgu) – król Polski w latach 1764–1795, ostatni władca Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Ocena jego panowania pozostaje przedmiotem sporów. Doceniany jako inicjator i współautor reform ustrojowych przeprowadzonych przez Sejm Czteroletni, jeden z głównych autorów Konstytucji 3 maja, oraz jako mecenas nauki i sztuki, Stanisław August jest równocześnie krytykowany za to, że został wybrany na tron polski dzięki poparciu cesarzowej Imperium Rosyjskiego Katarzyny II, oraz że nie zdołał zapobiec rozbiorom i w konsekwencji upadkowi Rzeczypospolitej. Od 1755 był stolnikiem wielkim litewskim, a następnie w latach 1756–1764 starostą przemyskim. W latach 1755–1758, przebywając na dworze petersburskim, nawiązał romans z księżną Katarzyną Aleksiejewną, przyszłą cesarzową Rosji panującą jako Katarzyna II. Związany z Familią Czartoryskich, stał się jej kandydatem na króla Polski po śmierci Augusta III. Z osobistym poparciem Katarzyny II i przy wojskowej interwencji Rosji został wybrany na króla na sejmie elekcyjnym w 1764 roku. Wbrew oczekiwaniom cesarzowej, usiłował zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. Formował stałą polską służbę dyplomatyczną. W 1765 roku założył w Warszawie Teatr Narodowy oraz mającą kształcić przyszłych kadetów Szkołę Rycerską. W tym samym roku powstał przy jego patronacie Monitor – jedno z pierwszych czasopism w języku polskim. Król rozpoczął realizację programu Familii, czyli wzmocnienia władzy królewskiej i reformy ustroju państwa. Jego wysiłki spotkały się z opozycją zewnętrzną ze strony Prus, Imperium Habsburgów i Imperium Rosyjskiego, w których interesie leżało utrzymanie słabej pozycji Rzeczypospolitej; a także z opozycją wewnętrzną, głównie w kręgach konserwatywnej magnaterii, której przedstawiciele widzieli w reformach zagrożenie dla swoich przywilejów. Reformatorskie działania króla doprowadziły do interwencji Rosji „w obronie ustroju Rzeczypospolitej” i „praw dysydentów”. W odpowiedzi na wkroczenie wojsk rosyjskich doszło do zawiązania antykrólewskiej i antyrosyjskiej konfederacji w Barze (1768–1772), co nasiliło kryzys w państwie. Następstwem klęski konfederacji był I rozbiór Polski w 1772 roku. Mimo strat terytorialnych Stanisław August nie ustawał w reformach. Na jego wniosek w 1773 roku została powołana Komisja Edukacji Narodowej. Sytuacja króla była o tyle trudna, że już w pierwszych latach panowania utracił poparcie Czartoryskich, zaś opozycja szlachecka nie osłabła. Kolejne sejmy, nie obradujące pod węzłem konfederacji (jak pierwsze za panowania króla), nie dawały nadziei na reformy ustrojowe. Jedynie sejmy z 1776 i 1788 działały pod węzłem konfederacji. Od około 1770 roku król organizował „obiady czwartkowe”, zapraszając na Zamek Królewski pisarzy i intelektualistów. Założył zespół pałacowo-ogrodowy w Łazienkach jako swoją letnią rezydencję. W ostatniej części panowania Stanisława Augusta, w latach 1788–1792, Sejm Czteroletni dokonał istotnych reform ustrojowych. Rosja, skupiona na wojnie z Turcją, zachęcona przez króla propozycją antytureckiego sojuszu, zgodziła się na obradowanie sejmu pod węzłem konfederacji i przeprowadzenie częściowych reform, głównie wojska. W sejmie dominowała orientacja pruska, do której król się przychylił. Efektem tego było uzyskanie poparcia sejmu i sojusz z Prusami w roku 1790. Sejm nie rozwiązał się, a jedynie dokooptował dodatkowych posłów, co dodatkowo wzmocniło stronnictwo reformatorskie. Efektem tego było uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791 roku, której król był jednym z głównych autorów. Opozycja szlachecka, poparta przez Rosję, zawiązała w maju 1792 roku konfederację w Targowicy. Wezwane przez nią wojska rosyjskie wkroczyły do Polski. Doszło do wojny w obronie Konstytucji. Mimo umiarkowanych sukcesów nowej, powiększonej armii królewskiej, król niewierzący w szanse dalszego oporu i rozczarowany brakiem reakcji ze strony Prus, skapitulował, przystąpił do Targowicy i w 1793 wziął udział w sejmie grodzieńskim, który cofnął reformy Sejmu Wielkiego i uchwalił II rozbiór Polski. Mimo równie niechętnej postawy, król przyłączył się do insurekcji kościuszkowskiej (1794), na którą nie miał jednak wpływu. Po zawarciu III rozbioru (1795), oznaczającego koniec istnienia Rzeczypospolitej, król opuścił Warszawę i udał się do Grodna, pod opiekę i nadzór namiestnika rosyjskiego, po czym abdykował 25 listopada 1795 na rzecz Rosji. Ostatnie lata życia spędził na wygnaniu w Petersburgu. Zmarł 12 lutego 1798 roku. Był pisarzem politycznym i mówcą, pamiętnikarzem, tłumaczem i epistolografem; synem Stanisława Poniatowskiego, kasztelana krakowskiego i Konstancji z Czartoryskich, bratem prymasa Michała Jerzego Poniatowskiego (1736–1794) i stryjem księcia Józefa Poniatowskiego (1763–1813). Został pochowany w kościele św. Katarzyny w Petersburgu. Tam jego sarkofag znajdował się do 1938, gdy został przekazany przez władze sowieckie Polsce i pochowany w tajemnicy w tym samym roku w krypcie kaplicy św. Trójcy w Wołczynie. We wrześniu 1939, po wkroczeniu Armii Czerwonej, grobowiec został splądrowany, a sarkofag zniszczony. Przez kolejne kilkadziesiąt lat zruinowany grobowiec pozostawał na terytorium Białorusi. W 1987 polscy konserwatorzy dokonali jego uporządkowania, a w 1988 domniemane fragmenty szczątków trumny Stanisława Augusta i jego szat zostały ponownie przekazane do Polski. Na przestrzeni lat formułowano różne sądy dotyczące panowania Stanisława Augusta. Współcześni niejednokrotnie zarzucali królowi niemoralny tryb życia, niewystarczające poświęcanie uwagi sprawom państwowym, powierzanie wysokich funkcji cudzoziemcom, popadanie w długi, uległość i słabość charakteru. Przeważająco negatywnie wypowiadali się o Stanisławie Auguście historycy XIX-wieczni, w tym Joachim Lelewel i Tadeusz Korzon, przyczyniając się do powstania obiegowego wizerunku króla zdrajcy-targowiczanina. Jako pierwszy istotnej rehabilitacji króla dokonał Walerian Kalinka, który rzucił nowe światło na postać Stanisława Augusta i podkreślił jego zasługi, opierając się na rzetelnej kwerendzie. Więcej sympatii okazywali królowi w swoich pracach historycy XX-wieczni: Emanuel Rostworowski, Andrzej Zahorski, Jerzy Michalski i Zofia Zielińska, którzy wskazywali, że Stanisław August był w rzeczywistości pragmatycznie i trzeźwo kalkulującym politykiem, przedkładającym rację stanu nad osobiste interesy, zdeterminowanym do przeprowadzenia reformy Rzeczypospolitej, pracującym po kilkanaście godzin dziennie, sprawnym dyplomatą, znającym języki, prezentującym dużą kulturę osobistą, stroniącym od zabaw i alkoholu. Różni autorzy wskazywali, że ożywienie kulturalne Rzeczypospolitej będące dziełem Stanisława Augusta pomogło przetrwać polskiej tożsamości narodowej ponad stuletni okres zaborów. Według Andrzeja Zahorskiego powstanie „czarnej legendy” króla wiązało się z propagandową koniecznością znalezienia kozła ofiarnego po upadku I Rzeczypospolitej.

  alkohol - alkohole (związki organiczne) alkohol etylowy napój alkoholowy

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)