FENG SHI HAN TONG PIAN

FENG SHI HAN TONG PIAN to suplement diety w formie TABLETKI. W skład tego suplementu diety wchodzą: skrobia ziemniaczana, Auklandia czepna, Peonia czerwona, Atraktylod wielkogłówkowy, Dzwonkowiec, Cynamonowca, Arcydzięgiel chiński, Grzyb poria, Kokorycz pełna, Notopterygii, Traganek błoniasty, Goryczka wielkolistna, Jemioła pospolita, Dzięgiel omszały, Powojnik chiński, Achyranthesa bidentata, Łzawica ogrodowa, Kolcowój, Tarczyca bajkalska, Sinomenium. Produkt ten zgłoszono do rejestracji w 2018 roku. Jego status w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety FENG SHI HAN TONG PIAN został wyprodukowany przez Lanzhou Taibao Pharmaceutical Co. Ltd., oraz zgłosiła go do rejestracji firma c.m.c. Arkadiusz Curzytek.

• Informacje o suplemencie

  Skład: skrobia ziemniaczana, Auklandia czepna, Peonia czerwona, Atraktylod wielkogłówkowy, Dzwonkowiec, Cynamonowca, Arcydzięgiel chiński, Grzyb poria, Kokorycz pełna, Notopterygii, Traganek błoniasty, Goryczka wielkolistna, Jemioła pospolita, Dzięgiel omszały, Powojnik chiński, Achyranthesa bidentata, Łzawica ogrodowa, Kolcowój, Tarczyca bajkalska, Sinomenium
  Forma: TABLETKI
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2018
  Producent: Lanzhou Taibao Pharmaceutical Co. Ltd.
  Rejestrujący: c.m.c. Arkadiusz Curzytek
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  skrobia ziemniaczana - Mąka ziemniaczana, mączka ziemniaczana, skrobia ziemniaczana – produkt uzyskiwany z bulw pędowych ziemniaków. Zawiera około 84% skrobi (pozostałość stanowi woda), co jest zależne o wilgotności względnej powietrza. Mąka ziemniaczana ma postać sypkiego, matowego proszku o barwie czysto białej, bez obcych zapachów i posmaków. Proszek ten, ściśnięty w dłoni, charakterystycznie chrzęści. Skrobia ziemniaczana naturalnie nie zawiera glutenu istnieje jednak możliwość skażenia krzyżowego glutenem podczas nieprawidłowego transportu i przechowywania np. w sklepie. Stosowana w przemyśle ze względu na właściwości zagęszczające.

  peonia czerwona - Pismo chińskie (chiń. hànzì, jap. kanji, kor.: hancha, wiet. hán tự) – sylabowe pismo logograficzne (ideograficzno-fonetyczne), stworzone najwcześniej 8 tys. lat temu, a najpóźniej 4½ tys. lat temu w Chinach, zaadaptowane do zapisu innych języków Azji Wschodniej, obecnie przede wszystkim japońskiego. Pismo chińskie składa się ze znaków, które w językach chińskich na ogół odpowiadają poszczególnym sylabom, dlatego nazywa się je także pismem logosylabowym lub monosylabowym. Przeważająca większość znaków ma również odrębne znaczenie jako wyraz (słowo) lub morfem. Lekcja każdego z nich może się bardzo różnić w zależności od dialektu lub języka użytkownika, jednak jego znaczenie pozostaje na ogół niezmienne. Na przykład znak „człowiek” – 人, może być odczytany jako rén (mand.), yan⁴ (kant.), jîn, lîn, lâng (minnan), hito, jin, nin (jap.), in (kor.) albo nhân (wietn.). Pismo chińskie jest systemem otwartym, co oznacza, że ciągle powstają nowe znaki. W XX wieku wymyślono np. odrębne znaki dla pierwiastków chemicznych. System jest pozbawiony jednego, uznawanego powszechnie uporządkowania, którym cechują się alfabety (np. od Α do Ω), dlatego spotykane czasem określenie „alfabet chiński” jest nieścisłe, chyba że chodzi o bopomofo. Chińskie pismo jest również systemem złożonym, w którym znak z reprezentowanym słowem może łączyć zasada semantyczna, fonetyczna, albo obie naraz. Dlatego nazywanie go pismem ideograficznym lub pismem obrazkowym jest również nieporozumieniem. Pismo chińskie składa się z około 50 000 znaków, wypracowanych w toku długiej ewolucji. Znajomość tzw. tradycyjnego pisma chińskiego nadal pozwala odczytać starożytne teksty. W języku współczesnym ponad 95% objętości tekstów w codziennej prasie i popularnych książkach jest pisane przy użyciu 5-6 tysięcy najczęściej używanych znaków. Tyle wystarczy się nauczyć, żeby biegle czytać. Aby nie być uważanym za analfabetę, trzeba znać 2000 znaków. Pismo obejmuje również własny system cyfr oraz pozwala na sinizację nazw obcych na zasadzie m.in. podobieństwa fonetycznego. Poczynając od końca lat 50. XX w. w Chinach Ludowych ok. 50% znaków zostało uproszczonych, co miało ułatwić ich naukę i przyczynić się do likwidacji analfabetyzmu. Uproszczone pismo chińskie przerwało jednak ewolucyjną ciągłość wielu znaków. Dobrze wykształceni ludzie nadal uczą się pisma tradycyjnego, które mimo reformy pełni w ChRL funkcję reprezentacyjną i jest używane na wizytówkach, szyldach, w malarstwie i kaligrafii. Ze względu na wielki szacunek, jakim otaczano w cesarskich Chinach zapisany papier i osoby posługujące się pismem, znaki pisma chińskiego na Zachodzie bywają – analogicznie do najstarszej formy pisma egipskiego – nazywane hieroglifami (święte znaki). We Francji jest używana nazwa „sinogramy” (sinogrammes – znaki chińskie).

  dzwonkowiec - Dzwonkowiec, kodonopsis, dzwonistęp (Codonopsis Wall.) – rodzaj roślin z rodziny dzwonkowatych. Obejmuje 42, 46 lub 53 gatunki. Różnice w liczbie zaliczanych tu gatunków wiążą się z włączaniem lub wyodrębnianiem roślin z różnych rodzajów, w innych ujęciach przedstawianych jako synonimy (np. Himalocodon, Pankycodon, Pseudocodon). Rośliny te występują w środkowej i wschodniej Azji na obszarze od Himalajów po Japonię i Jawę (24 gatunki są endemitami Chin). Zasiedlają zbiorowiska trawiaste, zaroślowe, widne lasy i miejsca skaliste. Kwiaty zapylane są przez pszczoły, kwitnące w kolorze zielonym – także przez osy. Mimo nieprzyjemnego zapachu liści wiele gatunków z tego rodzaju uprawianych jest jako rośliny ozdobne ze względu na efektowny kształt kwiatów i pnący pokrój. Bulwiaste korzenie niektórych gatunków są wykorzystywane w ziołolecznictwie lub spożywane jako jadalne. Popularne w tradycyjnej medycynie chińskiej są korzenie podgatunku tangszeńskiego dzwonkowca kosmatego C. pilosula subsp. tangshen używane jako afrodyzjak i substytut żeń-szenia. Jadalne korzenie ma m.in. C. lanceolata.

  cynamonowca - Cynamonowiec (Cinnamomum Scheffer) – rodzaj roślin z rodziny wawrzynowatych. Obejmuje ok. 250 gatunków, które pierwotnie występowały tylko we wschodniej i południowo-wschodniej Azji. Obecnie uprawiane w całej strefie klimatu subtropikalnego. Wszystkie gatunki zawierają gruczołki, w których zbierają się olejki eteryczne. Gruczołki te znajdują się w całych roślinach (liście, drewno, kora, korzenie). Gatunkiem typowym jest Cinnamomum verum J. S. Presl.

  grzyb poria - Drewno – surowiec drzewny otrzymywany ze ściętych drzew i formowany przez obróbkę w różnego rodzaju sortymenty. Zajmuje przestrzeń pomiędzy rdzeniem a warstwą łyka i kory. Pod względem technicznym drewno jest naturalnym materiałem kompozytowym o osnowie polimerowej wzmacniany ciągłymi włóknami polimerowymi, którymi są podłużne komórki zorientowane jednoosiowo. Z powodu łatwości pozyskiwania, stosunkowo niewielkich wymagań technologicznych podczas obróbki oraz innych zalet, drewno stanowi powszechnie wykorzystywaną grupę materiałów konstrukcyjnych w technice. Może być ono stosowane w postaci drewna litego lub w formie przetworzonej w postaci tzw. tworzyw drewnopochodnych. Drewno, w postaci ścieru, stanowi podstawowy składnik papieru. Może być również wykorzystywane jako paliwo do celów przemysłowych, technicznych, gospodarczych. Na świecie występuje od 30 000 do 40 000 gatunków roślin drzewiastych, z których około 4000 ma potencjalne lub rzeczywiste znaczenie użytkowe. W literaturze technicznej i naukowej dość dobrze opisano właściwości techniczne około 1500 gatunków, spośród których mniej więcej 500 jest przedmiotem światowego handlu. Drewno należy do najstarszych materiałów używanych przez człowieka. Pierwotnie stosowane było jako nośnik energii (spalanie) oraz podstawowy materiał budowlany do budowy chałup i domów mieszkalnych, budowli gospodarczych, kościołów, mostów, a także budowli obronnych. Wykorzystywano pnie o zróżnicowanym zakresie obróbki (z czasem przecinane na połówki), deski, a nawet plecionki z cienkich gałęzi. Przez tysiąclecia budowano z drewna ściany, stropy i dachy, kryte dranicami lub gontem. Drewna używano do wykonywania mebli, sprzętów domowych, naczyń (z czasem w konstrukcji klepkowej) i narzędzi, a także do ogrzewania i oświetlania pomieszczeń (łuczywo). Z drewna budowano środki transportu: łodzie (pierwotnie dłubane w jednym pniu) i okręty, wozy i sanie. Przez dwa stulecia było podstawowym materiałem do wykonywania obudowy górniczej w kopalniach. Obecnie drewno stosowane jest jako materiał konstrukcyjny oraz wykończeniowy. Swoją popularność zawdzięcza swej lekkości i wystarczającym do wielu zastosowań własnościom wytrzymałościowym. Stosuje się je jako materiał na podłogi, boazerie, do wykonania więźb dachowych budynków, altan, wiat, ogrodzeń i pergoli, mebli i zabawek. W wielu krajach, m.in. w Ameryce Północnej (USA i Kanada), drewno jest w dalszym ciągu ważnym materiałem budowlanym i używa się go do budowy większości niskich zabudowań mieszkalnych. Drewno małowartościowe, odpady powstałe przy produkcji różnych sortymentów drewna są wykorzystywane do produkcji płyt pilśniowych, wiórowych, OSB, sklejki, itd., które także są materiałem do wykonywania wielu przedmiotów codziennego użytku. Inne odpady drewniane (obrzynki, wióry, trociny itp.) są surowcem energetycznym. W Polsce, w grodzie Biskupin wszystkie domy, urządzenia obronne i wiele przedmiotów wyposażenia i codziennego użytku były wykonane z drewna. W drewnie rozróżniamy trzy zasadnicze przekroje: poprzeczny, utworzony przez przecięcie pnia prostopadle do jego osi podłużnej; podłużny promieniowy, utworzony przez przecięcie pnia wzdłuż jego osi podłużnej, przez rdzeń; podłużny styczny, utworzony przez przecięcie pnia wzdłuż jego osi podłużnej i przechodzący poza rdzeniem, czyli po stycznej do któregokolwiek pierścienia przyrostu rocznego.

  kokorycz pełna - Kokorycz pełna (Corydalis solida) – gatunek rośliny należący do rodziny makowatych, w innej klasyfikacji zaliczany do rodziny dymnicowatych. Występuje w stanie dzikim na większości obszaru Europy, w Algierii, Turcji i niektórych rejonach Syberii. W Polsce dość częsta, zarówno na niżu, jak i w niższych położeniach górskich.

  traganek błoniasty - Traganek (Astragalus L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych (motylkowatych). Obejmuje ok. 2500 gatunków głównie bylin i krzewów, występujących w Europie, Azji, Afryce i Ameryce. Rośliny z tego rodzaju cechują się pierzastymi liśćmi i barwnymi kwiatami. Na terenie Polsce występuje ok. 10 gatunków, z których najczęściej spotykany jest traganek szerokolistny, wykorzystywany do parzenia herbat ziołowych. Niektóre gatunki z Azji zachodniej (sekcja Tragantha) dostarczają tragakanty – żywicy stosowanej w kosmetyce i przemyśle spożywczym. Część gatunków jest trująca ze względu na akumulowanie selenu. Gatunki z tego rodzaju występują na terenach trawiastych, na stepach i preriach, w zaroślach, w suchych i widnych lasach, na terenach skalistych w górach.

  goryczka wielkolistna - Goryczka (Gentiana L.) – rodzaj roślin zielnych z rodziny goryczkowatych. Rodzaj ten obejmuje ok. 360–400 gatunków. Występują one na całym świecie, głównie w klimacie umiarkowanym, na obszarach górskich. W Europie występuje 29 gatunków (z czego 8 w Polsce), w Azji ponad 300, nieliczni przedstawiciele występują także w Ameryce Północnej, w Andach, w południowej Afryce i na Nowej Zelandii. Rośliny te zasiedlają alpejskie łąki, miejsca skaliste, bagna i widne lasy. Pochodzenie naukowej nazwy Gentiana wiązane jest z imieniem króla Ilirii z II w. p.n.e. Gentiosa, któremu przypisywano odkrycie leczniczych właściwości tych roślin. Rośliny znajdują zastosowanie lecznicze, w szczególności goryczka żółta, używana także do barwienia likierów.

  jemioła pospolita - Jemioła pospolita, jemioła biała, strzęśla (Viscum album L.) – gatunek rośliny z rodziny sandałowcowatych (Santalaceae; czasem zaliczana do rodziny (lub podrodziny) jemiołowatych). Występuje na terenie niemal całej Europy oraz w południowej i zachodniej Azji. Jemioła ma zdolność prowadzenia fotosyntezy i dlatego powszechnie uważa się, że jej wpływ na drzewo-gospodarza jest niewielki poprzez pobierania wody i soli mineralnych. Roślina z tego względu zaliczana jest do półpasożytów. Negatywny wpływ jemioły jest jednak większy niż wcześniej sądzono. W okresach suszy aparaty szparkowe jemioły mogą być otwarte, co zwiększa deficyt wody w drzewie. Jednocześnie jemioła pospolita oprócz wody i soli mineralnych pobiera również produkty fotosyntezy od rośliny-gospodarza – od niego pochodzi od 23 do 45% węgla w jemiole. Jemioła jest rośliną leczniczą. Odgrywała też ważną rolę w dawnych wierzeniach i obyczajach, rolę taką w kulturze zachowała także współcześnie.

  powojnik chiński - Powojnik chiński (Clematis chinensis) – gatunek pnącza z rodzaju powojników. Występujące w centralnych Chinach, w Japonii i w Indochinach.

  Łzawica ogrodowa - Łzawnica ogrodowa, łzawnica łzy Hioba, koiks łzy Hioba, proso jerozolimskie (Coix lacryma-jobi) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych. Jest to jednoroczna trawa pochodząca z południowej Azji. Uprawiana jako ozdobna dla dużych ziarniaków, z których wyrabiane są korale i różańce. W środkowoeuropejskich warunkach klimatycznych uprawiana pod szkłem lub w pojemnikach. Dla wydania nasion wymaga długiego i gorącego okresu wegetacyjnego.

  kolcowój - Kolcowój (Lycium L.) – rodzaj roślin z rodziny psiankowatych. Należy do niego 90-100 gatunków występujących na różnych kontynentach – w Europie i Azji, w południowej Afryce oraz wzdłuż zachodniej części obu kontynentów amerykańskich, po Chile na południu. Największe zróżnicowanie gatunkowe jest w Ameryce Południowej, w Europie rosną 3 gatunki, przy czym w Polsce powszechnie zdziczały jest tylko jeden – kolcowój pospolity. W Arizonie (USA) rośnie 10 gatunków. W Chinach – 7. Rośliny te zasiedlają suche, półpustynne siedliska, często tereny nadmorskie, wiele gatunków toleruje wysokie stężenia soli w glebie. Niektóre gatunki stosowane są w chińskiej medycynie ludowej i wykorzystywane były jako pożywienie w okresach głodu. Współcześnie owoce kolcowoju pospolitego i chińskiego, zwane goji, traktowane są jako superfood. Jako jadalne wykorzystywane były też gatunki północnoamerykańskie; spożywano ich owoce i młode pędy.

  tarczyca bajkalska - Tarczyca (Scutellaria L.) – rodzaj roślin należący do rodziny jasnotowatych (Lamiaceae Lindl.). Należy do niego około 350–360 gatunków, a według The Plant List nawet blisko 470. Rodzaj ma zasięg kosmopolityczny, ale większość z nich występuje na obszarach klimatu umiarkowanego półkuli północnej, a największe zróżnicowanie jest w Azji (ok. 100 gatunków rośnie w Chinach). W Europie rośnie 13 gatunków. Nieliczne gatunki spotykane są w Afryce, przy czym w południowej części tego kontynentu brak ich zupełnie. W Polsce rodzime są dwa gatunki – tarczyca pospolita S. galericulata i tarczyca oszczepowata S. hastifolia, a kilka dalszych jest uprawianych i czasem dziczejących, przy czym zadomowionym już przybyszem jest tarczyca wyniosła S. altissima. Rośliny te zasiedlają różne siedliska, od płytkich wód i mokradeł, poprzez widne lasy do półpustyń. Łacińska nazwa rodzaju pochodzi od tego, że górnej części kielicha znajduje się tarczka przypominająca czarkę do picia (po łacinie scutella). Pojedyncze gatunki z tego rodzaju bywają uprawiane jako ozdobne. S. mexicana jest krzewem sadzonym na terenach suchych. Tarczyca bajkalska S. baicalensis jest wykorzystywana w ziołolecznictwie.

  sinomenium - Miesięcznikowate (Menispermaceae Juss.) – rodzina roślin okrytonasiennych. Obejmuje ok. 70 rodzajów z ponad 440 gatunkami. Zwykle są to drewniejące pnącza o liściach dłoniasto unerwionych, kwiatach drobnych. Owocami są jednonasienne pestkowce. Miesięcznikowate występują w ogromnej większości na obszarach niżowych w strefie tropikalnej, poza tym zasięg obejmuje też obszary w strefie klimatu umiarkowanego – wschodnią część Ameryki Północnej i Azji.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)