Padma Plus

Suplement diety Padma Plus zawiera w składzie: drzewo sandoałowe, kamfora naturalna, kłącze omanu wielkiego, korzeń lukrecji, korzeń waleriany, kwiat gośdzikowca, kwiat nagietka, kwiatostan głogu, liściokwiat garbnikowy, liśc sałaty, mech islandzki, migdałecznik chebułowiec, owoc Aegle marmelos , owoc kardamonu, owoc korzennika Pimenta dioica, wapń, ziele babki, ziele pięciornika gęsiego, ziele rdestu, ziele serdecznika pospolitego. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2015. Jego obecny stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. Ten suplement diety został wyprodukowany przez PADMA AG, Szwajcaria, oraz zgłoszony do rejestracji przez TYMOFARM Sp. z o.o. S.k., Warszawa.

• Informacje o suplemencie

  Skład: drzewo sandoałowe, kamfora naturalna, kłącze omanu wielkiego, korzeń lukrecji, korzeń waleriany, kwiat gośdzikowca, kwiat nagietka, kwiatostan głogu, liściokwiat garbnikowy, liśc sałaty, mech islandzki, migdałecznik chebułowiec, owoc Aegle marmelos , owoc kardamonu, owoc korzennika Pimenta dioica, wapń, ziele babki, ziele pięciornika gęsiego, ziele rdestu, ziele serdecznika pospolitego
  Forma: kapsułka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2015
  Producent: PADMA AG, Szwajcaria
  Rejestrujący: TYMOFARM Sp. z o.o. S.k., Warszawa
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  kamfora naturalna - Terpeny (izoprenoidy) – organiczne związki chemiczne o wzorze ogólnym (C5H8)n, których główny szkielet powstał w wyniku połączenia pięciowęglowych jednostek izoprenowych, dlatego liczba atomów węgla w cząsteczce terpenów jest podzielna przez pięć. Izoprenoidy zaliczane są w większości do lipidów.

  kłącze omanu wielkiego - Oman wielki (Inula helenium) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych. Pochodzi z Europy i Azji Środkowej, rozprzestrzenił się też gdzieniegdzie poza obszarem swojego rodzimego występowania. Status gatunku we florze Polski: kenofit, ergazjofigofit.

  korzeń lukrecji - Lukrecja gładka (Glycyrrhiza glabra) – bylina z rodziny bobowatych. Rodzimy obszar jej występowania to Libia, środkowa i zachodnia część Azji, Syberia, Mongolia, Kaukaz oraz wschodnia i południowa część Europy. Jest też uprawiana w wielu regionach świata. Znana od wieków roślina lecznicza.

  korzeń waleriany - Kozłek lekarski (Valeriana officinalis) – gatunek zbiorowy obejmujący kilka do kilkunastu (lub kilkudziesięciu zależnie od autora) gatunków (podgatunków) o podobnym działaniu leczniczym. W naturze (bylina), jako uprawna dwuletnia. Występuje w całej Eurazji z wyjątkiem stref arktycznych i pustynnych. Uprawiany i dziczejący w Ameryce Północnej. W Polsce pospolity. Roślina wydziela słodki, miodowy zapach, będący dla kotów afrodyzjakiem.

  kwiat nagietka - Nagietek lekarski (Calendula officinalis L.) – gatunek rośliny jednorocznej należącej do rodziny astrowatych (Asteraceae Dumort). Ma też inne lokalne nazwy: pazurki (Mazowsze), miesięcznica (Wlkp.), paznokietki (krakowskie). Prawdopodobnie pochodzi z terenów śródziemnomorskich lub Iranu, w wielu krajach świata jest uprawiany i czasem dziczeje z upraw.

  kwiatostan głogu - Głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna Jacq.) – gatunek rośliny z rodziny różowatych. Pochodzi z obszarów zachodniej Azji, Kaukazu, Europy i Afryki Północnej, rozprzestrzenił się także na innych obszarach Afryki, w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej. W Polsce jest pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Jest także uprawiany. Inne nazwy: głożyna, ciernie białe, jaworek, bodlak, bulimączka.

  liściokwiat garbnikowy - Liściokwiat garbnikowy (Phyllanthus emblica) – gatunek drzewa z rodziny liściokwiatowatych (Phyllanthaceae). Pochodzi z Azji (Chiny, Półwysep Indyjski, Indochiny, Malezja).

  mech islandzki - Język islandzki (isl. íslenska) – język z grupy języków nordyckich, którym posługują się mieszkańcy Islandii. Posługuje się nim około 320 tys. osób, głównie Islandczyków w kraju i na emigracji. Zapisywany jest alfabetem łacińskim.

  owoc aegle marmelos - Kleiszcze smakowite (Aegle marmelos), syn. klejowiec jadalny – gatunek rośliny należący do rodziny rutowatych. Pochodzi z Półwyspu Indyjskiego i Indochin, jest uprawiany również w innych rejonach.

  owoc kardamonu - Przyprawy kuchni indyjskiej – przyprawy i mieszanki przypraw używane w kuchni indyjskiej. Wśród najczęściej używanych przypraw o indyjskim rodowodzie wyróżnić można asafetydę, kolendrę, kozieradkę oraz szeroką gamę produktów korzennych, takich jak: cynamon, gałka muszkatołowa, imbir, kurkuma, kardamon i szafran. Dzięki intensywnemu wykorzystaniu przypraw proste na ogół dania z ryżu, soczewicy, grochu lub fasoli uzyskują zaskakujące smaki, które łatwo jest jednak zaburzyć poprzez niewłaściwą proporcję składników.

  owoc korzennika pimenta dioica - Korzennik lekarski (Pimenta dioica (L.) Merr.) – gatunek drzewa z rodziny mirtowatych. Występuje w tropikalnych rejonach Ameryki Środkowej oraz północnych rejonach Ameryki Południowej. Jego owoce to przyprawa znana pod nazwą ziela angielskiego.

  wapń - Wapń (Ca, łac. calcium; nazwa ta pochodzi od łacińskiego rzeczownika calx – wapno, co oznacza więc „metal z wapna”) – pierwiastek chemiczny z grupy berylowców (metali ziem alkalicznych) w układzie okresowym.

  ziele babki - Rośliny trujące – rośliny zawierające tylko w niektórych swoich częściach lub w całym organizmie roślinnym substancje trujące, toksyczne dla człowieka i zwierząt, mogą to być takie substancje chemiczne jak np.: alkaloidy i glikozydy. Liczne gatunki roślin w większym lub mniejszym stopniu zawierają substancje trujące dla człowieka, jak i zwierząt, zarówno domowych, jak i dzikich. Trucizny te chronią rośliny głównie przed zjadaniem przez zwierzęta roślinożerne, czasami przed niektórymi pasożytami i chorobami. Rośliny trujące często można rozpoznać po nieprzyjemnym zapachu lub ostrym, piekącym smaku. Zwierzęta na ogół rozpoznają rośliny trujące i omijają je – jednak nie zawsze. Ludzie nauczyli się doświadczalnie rozpoznawać rośliny trujące, w większości zbadano chemiczny skład ich trucizn i oddziaływanie na ludzi i zwierzęta. Lista roślin trujących i zawartość w nich substancji trujących nie jest jednak jeszcze zamknięta. Niektóre rośliny tracą swe własności trujące po wysuszeniu – siano nie ma już własności trujących, niektóre zachowują je po wysuszeniu i długotrwałym nawet przechowywaniu. Różny jest też rozkład trucizn w roślinie. U wielu gatunków występują one w różnym stopniu w całej roślinie, u niektórych gatunków trujące są tylko określone części rośliny, np. korzenie, nasiona, ziele. Ilość trującej substancji w roślinie zależy też od wielu czynników, m.in. od pory roku (np. zimowit jesienny najbardziej trujący jest na wiosnę), od nasłonecznienia, gleby, wilgotności itp. Różna jest też wrażliwość zwierząt na te same trucizny, np. cis pospolity jest znacznie bardziej trujący dla koni, niż dla innych zwierząt roślinożernych. Przebieg zatrucia zależy od ilości spożytej rośliny i sposobu spożycia. Także rośliny słabo trujące mogą spowodować ciężkie zatrucie, a nawet śmierć, gdy zostały spożyte w większych ilościach. Wiele roślin leczniczych jest równocześnie roślinami trującymi – wszystko zależy od dawki i od sposobu użycia. Nawet niektóre rośliny uprawne, uprawiane dla celów spożywczych są trujące (szczególnie rośliny przyprawowe), gdy zostaną wykorzystane w niewłaściwy sposób, lub w nadmiernych ilościach. Zawartość trucizn w roślinach zmienia się też w czasie ich cyklu rozwojowego. U niektórych gatunków np. można spożywać młode pędy, podczas, gdy dorosłe okazy są trujące (lub odwrotnie). Wiele jest też roślin trujących wśród roślin ozdobnych.

  ziele pięciornika gęsiego - Pięciornik gęsi (Potentilla anserina L.) – gatunek byliny kłączowej z rodziny różowatych (Rosaceae Juss.). Rośnie w większej części Europy, z wyjątkiem jej południowych części, również na większości obszarów Azji i Ameryki Północnej. W Polsce gatunek pospolity. Inne nazwy zwyczajowe i ludowe: srebrnik, pięciornik pospolity, pięćperset gęsi, srebrnik pospolity, gęsie ziele, gęsia trawa, gęsiówka, drabinki, dziewicze ziele.

  ziele rdestu - Rdest ptasi, rdest różnolistny (Polygonum aviculare L.) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Nazwy ludowe: wróble języczki, świńska trawa, podorożnik. Jest bardzo szeroko rozprzestrzeniony na Ziemi. Początkowo występował na półkuli północnej, ale został zawleczony i zadomowiony także na półkuli południowej.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)