AN SHEN BU XIN WAN

Suplement diety AN SHEN BU XIN WAN zawiera w składzie: skrobia ziemniaczana, tatarak, cytryniec, remania kleista preparowana, kanianka, szałwia czerwonokorzenna, eklipta, albicja zwyczajna, liguster lśniący, rdest wielokwiatowy. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2016. Jego obecny stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. Ten suplement diety został wyprodukowany przez Lanzhou Taibao Pharmaceutical Co. Ltd., oraz zgłoszony do rejestracji przez c.m.c. Arkadiusz Curzytek.

• Informacje o suplemencie

  Skład: skrobia ziemniaczana, tatarak, cytryniec, remania kleista preparowana, kanianka, szałwia czerwonokorzenna, eklipta, albicja zwyczajna, liguster lśniący, rdest wielokwiatowy
  Forma: DRAŻETKI
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2016
  Producent: Lanzhou Taibao Pharmaceutical Co. Ltd.
  Rejestrujący: c.m.c. Arkadiusz Curzytek
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  skrobia ziemniaczana - Mąka ziemniaczana, mączka ziemniaczana, skrobia ziemniaczana – produkt uzyskiwany z bulw pędowych ziemniaków. Zawiera około 84% skrobi (pozostałość stanowi woda), co jest zależne o wilgotności względnej powietrza. Mąka ziemniaczana ma postać sypkiego, matowego proszku o barwie czysto białej, bez obcych zapachów i posmaków. Proszek ten, ściśnięty w dłoni, charakterystycznie chrzęści. Skrobia ziemniaczana naturalnie nie zawiera glutenu istnieje jednak możliwość skażenia krzyżowego glutenem podczas nieprawidłowego transportu i przechowywania np. w sklepie. Stosowana w przemyśle ze względu na właściwości zagęszczające.

  tatarak - Tatarakowce (Acorales Reveal) – monotypowy rząd roślin zielnych zawierający jedną rodzinę – tatarakowate (Acoraceae Martinov, Tekhno-Bot. Slovar: 6, 1820) i jeden rodzaj – tatarak (Acorus L., Sp. Pl.: 324, 1753). W obrębie rodzaju Acorus wyróżnia się w zależności od ujęcia taksonomicznego od 2 do 6 gatunków. Zasięg geograficzny obejmuje półkulę północną z wyjątkiem obszarów arktycznych i suchych, w tropikalnej Azji tataraki rosną w wyższych położeniach górskich. W Polsce jedynym przedstawicielem jest tatarak zwyczajny (Acorus calamus), będący tu częstym kenofitem. W budowie anatomicznej rośliny wyróżniają się występowanie pokrytych śluzem łusek śródpochwowych w kątach liści, zalążkiem ortotropowym, obfitym bielmem i obecnością idioblastów z olejkami eterycznymi.

  cytryniec - Cytryniec (Schisandra Michx.) – rodzaj roślin z rodziny cytryńcowatych (Schisandraceae). Do rodzaju należy ok. 25 gatunków występujących głównie w Azji wschodniej i południowo-wschodniej. Jeden gatunek – Schisandra glabra rośnie w Ameryce Północnej. Wiele gatunków użytkowanych jest jako rośliny lecznicze. Z pędów niektórych pozyskuje się olejki i włókna do wyrobu sznurów. W Europie (w tym w Polsce) uprawiany jako roślina ozdobna jest cytryniec chiński, ozdobny zwłaszcza jesienią z powodu czerwonych owoców i przebarwiających się na żółto liści.

  kanianka - Kanianka (Cuscuta L.) – rodzaj roślin należący do rodziny powojowatych (Convolvulaceae). Obejmuje ok. 170 gatunków. Należą tu pnące, bezzieleniowe rośliny pasożytnicze. Niektóre uważane są za bardzo szkodliwe chwasty. Rodzaj kosmopolityczny. Kilka gatunków występuje w Polsce.

  albicja zwyczajna - Kraska orientalna (Coracias benghalensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krasek (Coraciidae). Występuje w południowej Azji i, częściowo, na Bliskim Wschodzie, głównie u wybrzeży Zatoki Perskiej. Nie jest zagrożony wyginięciem. Są to średniej wielkości ptaki o długości ciała 30–34 cm i masie 166–176 g. Ciemię niebieskawe, grzbiet brązowy, sterówki oraz skrzydła fioletowo-lazurowe (bardzo charakterystyczne podczas lotu). Gardło różowawe. Na piersi widnieją wyraźne białe pasy. Nie występuje dymorfizm płciowy. Zasięg występowania krasek orientalnych rozciąga się od Półwyspu Arabskiego (w większości wybrzeża Zatoki Perskiej) przez subkontynent indyjski po Półwysep Indochiński. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia trzy podgatunki – C. benghalensis benghalensis (kraska orientalna), C. benghalensis indicus (kraska indyjska) i C. benghalensis affinis (kraska indochińska), jednak ich klasyfikacja jest sporna. Środowisko życia tych ptaków stanowią wszelkiego rodzaju zadrzewione tereny – świetliste lasy, przecinki, obszary rolnicze, pobliża domostw, zagajniki, plantacje. Najwyżej nad poziomem morza odnotowano kraskę indyjską w Nepalu (3655 m n.p.m., stwierdzenie z 1950), występują jednak i na nizinach. Trzon ich pożywienia stanowią bezkręgowce, a w szczególności chrząszcze, które stanowią nawet połowę wszystkich ofiar. Pozostałymi są między innymi prostoskrzydłe, pluskwiaki, błonkoskrzydłe i inne owady. Okazjonalnie łapią niewielkie kręgowce, a na pustyni Thar obserwowano jak pożywiają się jajami sierpówek (Streptopelia decaocto). Dokładny okres lęgowy zależny jest od dostępności pożywienia, natomiast wszędzie trwa w pierwszej połowie roku. Kraski orientalne gniazdują w dziuplach. Mogą one pozostać puste, ale bywają również wyściełane materiałem roślinnym (włóknami, trawami), pierzem, skrawkami materiału czy odpadkami. Zniesienie liczy od 2 do 5 jaj, które przez 17–20 dni wysiaduje na zmianę oboje rodziców. Kraska orientalna jest gatunkiem najmniejszej troski (LC, Least Concern; 2018). Dla człowieka są to ptaki pożyteczne ze względu na redukcję szkód czynionych w uprawach przez owady.

  rdest wielokwiatowy - Uprawy energetyczne – uprawy roślin w celu pozyskania biomasy z przeznaczeniem na cele energetyczne czyli do produkcji energii cieplnej, energii elektrycznej oraz paliwa gazowego (biogazu) lub ciekłego. Biomasa jest zaliczana do odnawialnych zasobów energii. Za uprawy energetyczne uznaje się te uprawy, które nie wytwarzają żywności. Odpady z upraw roślin przemysłowych i żywnościowych też mogą być używane w celu produkcji energii, ale takie uprawy nie są uznawane za uprawy energetyczne. Rośliny energetyczne, nadające się do upraw energetycznych to m.in.: rzepak, słonecznik, len, konopie siewne i inne rośliny oleiste kukurydza zwyczajna, zboża, ziemniaki, burak cukrowy, trzcina cukrowa, ślazowiec pensylwański (tzw. malwa pensylwańska, Sida hermaphrodita), wierzba wiciowa (Salix viminalis), rdest sachaliński (Polygonum sachalinense), miskant (Miscanthus spp.), mozga trzcinowata (Phalaris arundinacea), topinambur (tzw. słonecznik bulwiasty) (Helianthus tuberosus), róża wielokwiatowa (tzw. róża bezkolcowa) (Rosa multiflora), paulownia puszysta (Paulownia tomentosa).Uprawy energetyczne wykorzystywane są przez: przedsiębiorstwa, których produktem finalnym jest biopaliwo i zakłady tłuszczowe, gorzelnie, cukrownie przedsiębiorstwa, które wytwarzają ciepło i energię elektryczną, np. ciepłownie, elektrociepłownie.W celu zwiększenia zainteresowania uprawami energetycznymi, w grudniu 2006 roku Rada Wspólnot Europejskich zgodziła się na wprowadzenie w nowych krajach członkowskich następujących rozwiązań: Wprowadzenia dopłaty do uprawy roślin energetycznych z budżetu Unii Europejskiej w wysokości 45 euro/ha Zakwalifikowania upraw wieloletnich do płatności bezpośrednich.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)