Fohow Gaoqian, tabletki

Suplement diety Fohow Gaoqian, tabletki (tabletka) składający się z: konżak, chitosan, celuloza z włókien warzyw, spirulina, krochmal, magnesium stearate, polisacharydy, witamina B1, witamina A, witamina C, witamina D, cynk, selenium, magnez, wapn, german, żelazo, proteiny, mannitol, iodyna. Zarejestrowano go w 2008 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Fohow Gaoqian, tabletki został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez Sequence Music Sadkowice.

• Informacje o suplemencie

  Skład: konżak, chitosan, celuloza z włókien warzyw, spirulina, krochmal, magnesium stearate, polisacharydy, witamina B1, witamina A, witamina C, witamina D, cynk, selenium, magnez, wapn, german, żelazo, proteiny, mannitol, iodyna
  Forma: tabletka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2008
  Producent: Chiny
  Rejestrujący: Sequence Music Sadkowice
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  chitosan - Polisacharydy, wielocukry, cukry złożone – grupa węglowodanów i zarazem biopolimerów, które są złożone z merów będących cukrami prostymi połączonych wiązaniami glikozydowymi. Stanowią one ważną grupę polimerów naturalnych wykorzystywanych w organizmach żywych jako materiał budulcowy i zapasowy. Grupa ta charakteryzuje się dużą różnorodnością, jeżeli chodzi o strukturę i miejsce występowania. Do polisacharydów i ich pochodnych zalicza się między innymi: skrobię – materiał zapasowy roślin, gromadzony w owocach, nasionach, korzeniach, liściach, bulwach, rdzeniu łodygi i kłączach; skrobia i jej pochodne są wykorzystywane w przemyśle włókienniczym, farmaceutycznym, kosmetycznym, papierniczym, tekstylnym oraz do produkcji klejów inulina – materiał zapasowy niektórych roślin np. z rodziny Asteraceae. glikogen – materiał zapasowy u zwierząt, występuje głównie w mięśniach szkieletowych i wątrobie dekstran – forma zapasowa dla bakterii i drożdży, szeroko stosowany w medycynie celulozę i jej pochodne – główny składnik budulcowy roślin, podstawowy składnik papieru, klejów, lakierów, celofanu, błon fotograficznych i sztucznego jedwabiu chitynę – substancja podporowa budująca pancerze skorupiaków, oskórek owadów i ściany komórkowe niektórych gatunków grzybów; najpowszechniej występujący na Ziemi polisacharyd karageninę i alginian – polimery otrzymywane z wodorostów stosowane w kuchni Dalekiego Wschodu jako zagęstnik kwas hialuronowy – zwiększający elastyczność skóry; składnik kremów heparynę – produkowana przez komórki tuczne ssaków mieszanina polimerów o właściwościach przeciwzakrzepowych.

  celuloza z włókien warzyw - Pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica L.) – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae). Występuje w stanie dzikim w Europie, Azji, Afryce Północnej, Ameryce Północnej, a zawleczona została także na inne obszary i kontynenty. Rośnie w wilgotnych lasach i zaroślach oraz bardzo często, jako gatunek synantropijny, na żyznych siedliskach ruderalnych. Pokrzywa zwyczajna jest użytkowana na wiele sposobów – jest rośliną leczniczą i kosmetyczną, jadalną i paszową, dostarcza także włókien, barwnika i jest użytkowana w ogrodnictwie. Pokrzywa odgrywa też rolę w ludzkiej kulturze duchowej. Z powodu obecności kłująco-parzących włosków powoduje bolesne podrażnienia skóry ludzi i zwierząt.

  spirulina - Spirulina Turpin ex Gomont, 1893 – rodzaj sinic z rzędu trzęsidłowców, Spirulina Pompeckj 1912 – podrząd dziesięciornic z rzędu Spirulida, spirulina – suplement diety stosowany w dietetyce oraz jako dodatek paszowy w akwarystyce.

  krochmal - Krochmal – rodzaj płynu powstałego po zmieszaniu skrobi roślinnej (najczęściej skrobi ziemniaczanej) z wodą. Powstaje, podobnie jak kisiel, poprzez zagotowanie we wrzątku wodnej zawiesiny skrobi. Krochmal wykorzystywany jest w przemyśle spożywczym, włókienniczym, papierniczym, kosmetycznym, farmaceutycznym, jak i w gospodarstwie domowym oraz w odlewnictwie. Otrzymany w ten sposób płyn jest używany do krochmalenia bielizny, które dawniej było powszechnie stosowane w celach higienicznych. Nakrochmalona tkanina jest zakonserwowana: nie wchłania kurzu ani wilgoci, co zapobiega namnażaniu bakterii i pozwala na jej dłuższe użytkowanie, gdyż opadający kurz oraz rozlana woda mogą być z nich z łatwością usunięte. Wszelkiego rodzaju zabrudzenia, bez względu na konsystencję, dają się z nakrochmalonego materiału łatwiej usunąć dzięki pokryciu włókien krochmalem. Obecnie krochmalenie stosowane jest rzadziej, głównie w szpitalnictwie oraz w ośrodkach rehabilitacji. Dawniej krochmalono także rzeczy osobiste (bieliznę, koszule, chusteczki do nosa), przy czym konsystencja krochmalu ściśle zależała od rodzaju i charakteru tkanin. Ubrania krochmalono lekko w celu nadania im gładkości, zabezpieczenia przed zagnieceniami, dobierając konsystencję tak, aby sztywność materiału nie krępowała ruchów. Obecnie w sprzedaży są oferowane krochmale z różnego rodzaju składników chemicznych np. soli oraz powstałe w oparciu o kleje wodne. Krochmal nadaje szczególny wygląd bawełnianemu adamaszkowi, z którego wyrabia się serwety do koszyków wielkanocnych czy na stoły. Przemywanie skóry wacikiem nasączonym krochmalem jest też domowym sposobem walki z trądzikiem niemowlęcym. Krochmal w odlewnictwie metali metodą piaskową stosowany jest jako tanie spoiwo wiążące formę. Ma on za zadanie utrzymać kształt jednorazowej formy piaskowej do momentu, gdy ta zostanie utwardzona termicznie, tj. do momentu wypełnienia jej płynnym metalem.

  magnesium stearate - Nivea (łac. niveus – śnieżnobiały) – linia produktów kosmetycznych międzynarodowego koncernu Beiersdorf AG z Hamburga w Niemczech. Pierwszym produktem tej linii było Nivea Seife (mydło Nivea), które zostało wprowadzone na rynek w 1906 przez firmę „Beiersdorf & Co”, której właścicielem był wówczas Oskar Troplowitz, farmaceuta, urodzony w 1863 w Gliwicach. Żona Troplowitza Gertruda nadała temu mydłu nazwę Nivea, z łacińskiego niveus/nivea/niveum (śnieżno-biały). W 1911 pojawił się słynny Nivea Creme (krem Nivea). Produkt został stworzony dzięki zakupieniu przez Oskara Troplowitza od chemika dr. Isaaca Liftsūtza patentu na wytwarzanie eucerytu. Troplowitz wspólnie z dermatologiem Paulem Gersonem Unną opracowali recepturę kremu wykorzystując właściwości eucerytu jako substancji tworzącej stabilną emulsję tłuszcz-woda. W Polsce między I a II wojną światową produkcja środków kosmetycznych z serii Nivea odbywała się firmie Pebeco Wytwórnia Specyfików Beiersdorfa Spółka z o.o. najpierw od 1925 w Katowicach, a następnie od 1930 w Poznaniu. Po II wojnie światowej produkcję kremu pod marką Nivea kontynuowała państwowa firma Pollena-Lechia w Poznaniu – obecnie Nivea Polska Sp. z o.o. – spółka-córka Beiersdorf AG. Przez pewien czas krem Nivea produkowany był także w Warszawie m.in przez firmę Uroda.

  polisacharydy - Polisacharydy, wielocukry, cukry złożone – grupa węglowodanów i zarazem biopolimerów, które są złożone z merów będących cukrami prostymi połączonych wiązaniami glikozydowymi. Stanowią one ważną grupę polimerów naturalnych wykorzystywanych w organizmach żywych jako materiał budulcowy i zapasowy. Grupa ta charakteryzuje się dużą różnorodnością, jeżeli chodzi o strukturę i miejsce występowania. Do polisacharydów i ich pochodnych zalicza się między innymi: skrobię – materiał zapasowy roślin, gromadzony w owocach, nasionach, korzeniach, liściach, bulwach, rdzeniu łodygi i kłączach; skrobia i jej pochodne są wykorzystywane w przemyśle włókienniczym, farmaceutycznym, kosmetycznym, papierniczym, tekstylnym oraz do produkcji klejów inulina – materiał zapasowy niektórych roślin np. z rodziny Asteraceae. glikogen – materiał zapasowy u zwierząt, występuje głównie w mięśniach szkieletowych i wątrobie dekstran – forma zapasowa dla bakterii i drożdży, szeroko stosowany w medycynie celulozę i jej pochodne – główny składnik budulcowy roślin, podstawowy składnik papieru, klejów, lakierów, celofanu, błon fotograficznych i sztucznego jedwabiu chitynę – substancja podporowa budująca pancerze skorupiaków, oskórek owadów i ściany komórkowe niektórych gatunków grzybów; najpowszechniej występujący na Ziemi polisacharyd karageninę i alginian – polimery otrzymywane z wodorostów stosowane w kuchni Dalekiego Wschodu jako zagęstnik kwas hialuronowy – zwiększający elastyczność skóry; składnik kremów heparynę – produkowana przez komórki tuczne ssaków mieszanina polimerów o właściwościach przeciwzakrzepowych.

  witamina b1 - Witamina B1 (tiamina) – heterocykliczny związek chemiczny, złożony z pierścieni tiazolowego i pirymidynowego, połączonych mostkiem metinowym. Tiaminę wyodrębnił w 1911 roku z otrębów ryżowych Kazimierz Funk. On też zaproponował dla niej i podobnych jej, niezbędnych ludziom do życia, substancji nazwę witamina (związek jest aminą, a Funk zakładał, że podobnych substancji jest więcej (słusznie) i wszystkie są aminami (błędnie)). Wyniki badań i swoje wnioski opublikował początkowo, wskutek niechęci przełożonych, w artykułach przeglądowych On the chemical nature of the substance which cures polyneuritis in birds induced by a diet of polished rice oraz The etiology of the deficiency diseases. Beri-beri, polyneuritis in birds, epidemic dropsy, scurvy, experimental scurvy in animals, infantile scurvy, ship beri-beri, pellagra.

  witamina a - Witaminy A – grupa organicznych związków chemicznych zaliczanych do retinoidów (z których najważniejszy jest retinol), pełniących w organizmie funkcję niezbędnego składnika pokarmowego, rozpuszczalnej w tłuszczach witaminy. W pożywieniu pochodzenia zwierzęcego podstawową formą, w jakiej ona występuje, jest ester – palmitynian retinolu, który w jelicie cienkim ulega deestryfikacji do alkoholu – retinolu. Inne ważne pochodne związane z aktywnością witaminy A to: retinal (aldehyd) i tretynoina (kwas retinowy). Zawartość witaminy A w pożywieniu lub suplementach diety podawana jest zazwyczaj w tzw. jednostkach międzynarodowych (j.m.; ang. International Units, IU). Naukowcy opracowujący normy zalecanego dziennego spożycia posługują się z kolei najczęściej inną jednostką: mikrogramami równoważnika retinolu (ang. Retinol Activity Equivalents, RAE). Przeliczanie jednych jednostek na drugie nie jest proste (zróżnicowana dieta zawierająca 900 µg równoważnika retinolu może zawierać 3–36 tys. j.m. witaminy A): 1 IU retinolu = 0,3 µg RAE 1 IU β-karotenu w suplemencie diety = 0,15 µg RAE 1 IU β-karotenu w pożywieniu = 0,05 µg RAE 1 IU α-karotenu lub kryptoksantyny = 0,025 µg RAEWitamina A jest odporna na działanie wysokiej temperatury, jednak kontakt z żelazem lub miedzią powoduje jej zanik.

  kwas askorbinowy - Kwas askorbinowy, witamina C, E300 (łac. acidum ascorbicum) – organiczny związek chemiczny z grupy nienasyconych alkoholi polihydroksylowych. Jest niezbędny do funkcjonowania organizmów żywych. Dla niektórych zwierząt, w tym ludzi, jest witaminą, czyli musi być dostarczany w pożywieniu. Jest także przeciwutleniaczem stosowanym jako dodatek do żywności.

  witamina d - Witamina D (ATC: A 11 CC 05) – grupa rozpuszczalnych w tłuszczach steroidowych organicznych związków chemicznych, które wywierają wielostronne działanie fizjologiczne, przede wszystkim w gospodarce wapniowo-fosforanowej oraz utrzymywaniu prawidłowej struktury i funkcji kośćca. Podstawowe znaczenie mają dwie formy witaminy D, różniące się budową łańcucha bocznego: ergokalcyferol (witamina D2), naturalnie występujący w organizmach roślinnych/drożdżach cholekalcyferol (witamina D3), naturalnie występujący w organizmach zwierzęcychWitaminy D w organizmie człowieka tradycyjnie zalicza się do witamin, jednak spełniają one funkcję prohormonów, ponieważ w wyniku przekształceń metabolicznych powstaje aktywna biologicznie postać – 1α,25-dihydroksycholekalcyferol. W farmakoterapii witamina D znajduje zastosowanie przede wszystkim w profilaktyce i leczeniu krzywicy, osteomalacji i osteoporozy.

  cynk - Cynk (Zn, łac. zincum) – pierwiastek chemiczny, metal przejściowy z grupy cynkowców w układzie okresowym (grupa 12). Odkryto 30 izotopów cynku z przedziału mas 54–83, z czego trwałe są izotopy 64Zn, 66Zn, 67Zn, 68Zn i 70Zn. Został odkryty w Indiach lub Chinach przed 1500 rokiem p.n.e. Do Europy wiedza o tym metalu zawędrowała dopiero w XVII wieku.

  selenium - Selen (Se, łac. selenium) – pierwiastek chemiczny z grupy niemetali w układzie okresowym. Znanych jest kilkanaście jego izotopów z przedziału mas 65–91, z których trwałych jest 6. Pierwiastek ten został odkryty w roku 1817 przez J.J. Berzeliusa. Nazwa pochodzi od Selene (stgr. Σελήνη), greckiej nazwy Księżyca i bogini która go uosabiała. Berzelius nazwał go tak, ponieważ zawsze występuje razem z tellurem, którego nazwa wywodzi się od tellus, czyli po łacinie „Ziemia”. Jednocześnie chciał w ten sposób zaznaczyć, że selen nie jest „z tej samej ziemi”, co tellur i ma różne od niego właściwości.

  magnez - Magnez (Mg, łac. magnesium) – pierwiastek chemiczny, metal ziem alkalicznych (druga grupa główna układu okresowego). Ma trzy stabilne izotopy: 24Mg, 25Mg oraz 26Mg. Magnez po raz pierwszy został uznany za pierwiastek przez Josepha Blacka (1755), zaś wyodrębniony w formie czystej w 1808 roku przez Humphry’ego Davy’ego, który nadał mu łacińską nazwę. Polską nazwę jako pierwszy zaproponował Filip Neriusz Walter.

  wapn - Wapń (Ca, łac. calcium; nazwa ta pochodzi od łacińskiego rzeczownika calx – wapno, co oznacza więc „metal z wapna”) – pierwiastek chemiczny z grupy berylowców (metali ziem alkalicznych) w układzie okresowym.

  german - German (Ge, łac. germanium) – pierwiastek chemiczny z bloku p układu okresowego. Jest twardym, błyszczącym, srebrzystoszarym półmetalem o właściwościach chemicznych podobnych do innych węglowców, przede wszystkim krzemu i cyny. Tworzy wiele związków organicznych.

  żelazo - Żelazo (Fe, łac. ferrum) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 26, metal z VIII grupy pobocznej układu okresowego, należący do grupy metali przejściowych. Pod względem masy żelazo jest najczęściej występującym pierwiastkiem chemicznym na Ziemi. Stanowi większość składu jej jądra zewnętrznego i wewnętrznego. Jest także czwartym najbardziej powszechnym pierwiastkiem w skorupie ziemskiej. Dostatek tego pierwiastka w strukturze planet skalistych podobnych do Ziemi wiąże się z obfitą jego produkcją w procesie fuzji jądrowej w gwiazdach o dużej masie, w której żelazo jest ostatnim pierwiastkiem, wytworzenie którego wiąże się z uwolnieniem energii. Pierwiastki o większej liczbie atomowej powstają w wyniku gwałtownego wybuchu supernowej, która rozrzuca w przestrzeń radionuklidy, będące także prekursorem stabilnego żelaza.

  proteiny - Białka, proteiny – wielkocząsteczkowe (masa cząsteczkowa od ok. 10 tys. do kilku mln Daltonów) biopolimery, a właściwie biologiczne polikondensaty, zbudowane z reszt aminokwasów połączonych ze sobą wiązaniami peptydowymi −CONH−. Występują we wszystkich żywych organizmach oraz wirusach. Synteza białek odbywa się przy udziale specjalnych organelli komórkowych, zwanych rybosomami. Głównymi pierwiastkami wchodzącymi w skład białek są C, O, H, N, S, także P oraz niekiedy kationy metali Mn2+, Zn2+, Mg2+, Fe2+, Cu2+, Co2+ i inne. Skład ten nie pokrywa się ze składem aminokwasów. Wynika to stąd, że większość białek (są to tzw. białka złożone lub proteidy) ma dołączone do reszt aminokwasowych różne inne cząsteczki. Regułą jest przyłączanie cukrów, a ponadto kowalencyjnie lub za pomocą wiązań wodorowych dołączane może być wiele różnych związków organicznych pełniących funkcje koenzymów oraz jony metali.

  mannitol - Mannitol, mannit – organiczny związek chemiczny, polihydroksylowy alkohol cukrowy. Występuje w formie dwóch enancjomerów, oznaczanych zwyczajowo jako D i L. Stanowi bogate źródło przyswajalnego węgla i dlatego jest dodawany do podłoży hodowlanych (np. podłoże Chapmana służące izolacji i identyfikacji bakterii z rodzaju Staphylococcus). W lecznictwie znalazł zastosowanie jako środek moczopędny. Może być używany: w zapobieganiu nieodwracalnemu uszkodzeniu nerek w skąpomoczu (oligurii), do zmniejszenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego, do zwiększania wydalania moczu (i zarazem trucizn) przy zatruciach, eksperymentalnie do czasowego otwarcia bariery krew-mózg, w ramach BBBD (Blood-Brain Barrier Disruption) celem podniesienia skuteczności chemioterapii w leczeniu nowotworów mózgu.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)