L-Carnitine Liquid

L-Carnitine Liquid w formie suplement diety w płynie zawiera w składzie beta-karoten E160a, E150d (karmel), ekstrakt buraczany, benzoesan sodu, sorbinian potasu, sukraloza, acesulfam K, naturalne aromaty smakowe, kwas jabłkowy, Woda dejonizowana, Witamina C, Zielona herbata, L-karnityna, Sól. Ten suplement diety zgłoszono do rejestracji w roku 2018. Jego status w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety L-Carnitine Liquid został wyprodukowany przez Applied Nutrition Ltd, oraz zgłosiła go do rejestracji firma Adam Furdak.

• Informacje o suplemencie

  Skład: beta-karoten E160a, E150d (karmel), ekstrakt buraczany, benzoesan sodu, sorbinian potasu, sukraloza, acesulfam K, naturalne aromaty smakowe, kwas jabłkowy, Woda dejonizowana, Witamina C, Zielona herbata, L-karnityna, Sól
  Forma: suplement diety w płynie
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2018
  Producent: Applied Nutrition Ltd
  Rejestrujący: Adam Furdak
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  beta-karoten e160a - β-Karoten – organiczny związek chemiczny, prowitamina witaminy A i najbardziej aktywny jej izomer. Neutralizuje rodniki w organizmie, stosowany jest jako lek w chorobach wzroku i skóry.

  e150d karmel - Karmel amoniakalno-siarczynowy, karmel klasy IV (E150d) – syntetyczny, brązowy barwnik spożywczy używany do barwienia m.in.: piwa typu porter, napojów typu cola, czekolady, dżemów, wyrobów cukierniczych oraz brązowego sosu do mięs. Jego dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 200 mg/kg masy ciała. W większych dawkach może wywoływać nadpobudliwość i rozwolnienie. Jest toksyczny dla krwi szczurów. U królików hamuje metabolizm witaminy B6.

  ekstrakt buraczany - Drożdże odżywcze to dezaktywowane drożdże, często Saccharomyces cerevisiae, które są dostępne na rynku jako produkt spożywczy. Sprzedawane są zwykle w formie płatków lub proszku i są popularne wśród wegan oraz wegetarian. Drożdże odżywcze są ważnym źródłem witamin z grupy B, a komercyjne produkty mogą być dodatkowo wzbogacane o witaminę B12. Produkt cechuje się silnym smakiem, opisywanym jako orzechowy, serowy lub kremowy, bez goryczy. Ta cecha czyni go popularnym składnikiem substytutów sera, często wykorzystywanym przez wegan. Drożdże odżywcze różnią się od ekstraktu z drożdży, który ma bardzo silny smak i występuje w postaci ciemno brązowej pasty.

  benzoesan sodu - Benzoesan sodu, E211, C6H5COONa – organiczny związek chemiczny, sól sodowa kwasu benzoesowego, stosowana jako konserwant żywności. Na skalę przemysłową uzyskuje się go syntetycznie. Ma właściwości bakteriostatyczne i fungistatyczne, hamuje rozwój drożdży, pleśni, bakterii masłowych, octowych oraz w mniejszym stopniu mlekowych. Obecność dwutlenku siarki, dwutlenku węgla, soli kuchennej, cukru spożywczego, kwasu sorbowego (lub jego soli) zwiększa jego aktywność.

  sorbinian potasu - Sorbinian potasu (E202) – organiczny związek chemiczny, sól potasowa kwasu sorbowego. Jego zakres stosowania i właściwości są prawie takie same, jak dla kwasu sorbowego, jednak forma potasowa (oraz inne jego sole) jest lepiej rozpuszczalna w wodzie. Dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 25 mg/kg ciała. Sorbinian potasu jest używany jako środek konserwujący do żywności, zwłaszcza pieczywa, serów i serników (oraz innych ciast i wypieków), wina, napojów gazowanych oraz czekolady. Poza przemysłem spożywczym stosuje się go do kosmetyków i papierosów. Związek ten jest często używany razem z benzoesanem sodu[potrzebny przypis]. U niektórych osób związek ten może wywoływać reakcje alergiczne, podrażnienia skóry, astmę oraz problemy behawioralne.

  sukraloza - Sukraloza (C12H19Cl3O8) – pochodna sacharozy, w której trzy grupy hydroksylowe zostały podstawione atomami chloru. Jest stosowana jako słodzik nie dostarczający do organizmu kalorii, gdyż nie jest przezeń metabolizowany. Na rynku spożywczym dystrybuowana pod nazwą handlową Splenda; produkt ten zawiera 1,1% sukralozy oraz maltodekstrynę i glukozę jako wypełniacze. Sukraloza jest ok. 600 razy słodsza od zwykłego cukru. Jest bardziej uniwersalna w użyciu od innego, powszechnie stosowanego słodzika – aspartamu, gdyż jest trwała w szerszym zakresie temperatury i pH. Dzięki temu można ją stosować również w wyrobach piekarniczych i kwaśnych napojach. Podobną trwałość termiczną i pH wykazują stewiozydy – słodkie związki zawarte w roślinie stewia. Sama sukraloza nie jest szkodliwa, ale rozkłada się na związki, które są szkodliwe dla organizmu ludzkiego: chloroglukozę i chlorofruktozę. Są one toksyczne, ale w większych ilościach niż te, które znaleźć można w produktach spożywczych. Około 20% sukralozy rozkłada się w organizmie, reszta zostaje wydalona w niezmienionej postaci. W roku 2008 Mohamed B. Abou-Donia i współpracownicy opublikowali wyniki badań słodzika Splenda na szczurach, z których wynikało, że sukraloza nawet w ilościach mniejszych niż ADI = 5 mg/kg dziennie wykazuje szkodliwe działanie na organizm. Badania te zostały skrytykowane w roku 2009 przez naukowców powiązanych z McNeil Nutritionals, dystrybutorem słodzika, oraz przez panel 9 ekspertów powołanych przez McNeil Nutritionals. W pracach krytycznych zarzucono istotne braki metodologiczne, niedostateczne udokumentowanie wyciągniętych wniosków oraz ich sprzeczność z innymi badaniami. Obie strony sporu podtrzymały swoje stanowisko w listach do wydawcy czasopisma Regulatory Toxicology and Pharmacology opublikowanych w roku 2012. Sukraloza została dopuszczona do użycia po raz pierwszy w Kanadzie, w 1991 roku kolejnym krajami, które dopuściły ją do użycia były: Australia (1993), Nowa Zelandia (1996), USA (1998), Wielka Brytania (2003) i cała Unia Europejska (2004). Do 2005 roku sukraloza została dopuszczona do użycia w ponad 40 krajach na świecie. Oznaczana na produktach spożywczych kodem E955. Sukraloza została po raz pierwszy otrzymana w 1976 roku przez Shashikant Phadisa, chemika pracującego w Queen Elizabeth College w Londynie, w ramach grantu realizowanego dla firmy Tate & Lyle PLC, podczas przeprowadzania reakcji sacharozy z odczynnikiem chlorującym.

  acesulfam k - Acesulfam K, acesulfam potasowy (łac. Acesulfamum kalicum), E950 – heterocykliczny związek chemiczny stosowany jako słodzik (około 150 razy słodszy od sacharozy). Wzmacnia też smak i zapach. Jest wydalany w postaci niezmienionej. W temperaturze pokojowej związek ten występuje w postaci białych kryształów, rozpuszczalnych w wodzie. Odporny na temperaturę sterylizacji oraz pieczenia chleba. Szybko wywołuje krótkotrwałe odczucie słodkości. Działa synergistycznie z innymi syntetycznymi substancjami słodzącymi. Z poliolami daje słodycz zbliżoną do cukru. Nie stwarza zagrożeń, szybko ulega biodegradacji[potrzebny przypis]. Na temat szkodliwości jego spożycia istnieją kontrowersje. Po przeprowadzeniu testów na toksyczność i rakotwórczość acesulfam został zarejestrowany przez Komisję Europejską i amerykańską Agencją Żywności i Leków, a więc dopuszczony do obrotu na terenie Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych (przy czym jego obecność w produkcie żywnościowym musi być wyraźnie zaznaczona na etykiecie). Niektórzy naukowcy twierdzą jednak, że testy bezpieczeństwa użycia tego związku nie zostały przeprowadzone prawidłowo i acesulfam wymaga dalszych badań. W 2014 roku potwierdzono, że może dojść do alergii na ten związek oraz inne zawierające siarkę na +VI stopniu utlenienia, w tym taurynę i disulfiram. Alergie te występują równolegle. W dużych ilościach może pogorszyć pamięć, hamować glikolizę, a to ostatnie prowadzi do wyczerpania zasobów ATP, zatem i niedoborów energetycznych. Aktywowany przez acesulfam K szlak metaboliczny prowadzi do wzrostu stężenia glukozy we krwi, jednak tylko w chwili, gdy było ono już w niej wysokie (w przeciwnym wypadku stężenie glukozy się nie zmienia).

  naturalne aromaty smakowe - Piżmo – wydzielina z gruczołów okołoodbytniczych piżmowca syberyjskiego (Moschus moschiferus, daw. „jeleń piżmowy”), stosowana jako substancja zapachowa i utrwalacz zapachu perfum. Substancję o podobnych właściwościach można pozyskać od innych zwierząt. Naturalne piżma są obecnie zastępowane przez syntetyczne wonne związki chemiczne, tzw. piżma sztuczne (syntetyczne).

  kwas jabłkowy - Kwas jabłkowy (kwas hydroksybursztynowy, łac. Acidum malicum, E296) – organiczny związek chemiczny, α-hydroksykwas dikarboksylowy występujący m.in. w jabłkach i rabarbarze. Jest produktem ubocznym metabolizmu węglowodanów. Jego forma zjonizowana (jabłczan) występuje jako produkt pośredni w cyklu kwasu cytrynowego (cyklu Krebsa). Zawiera jedno centrum stereogeniczne i jego cząsteczka jest chiralna. Naturalnie występuje enancjomer o konfiguracji L (konfiguracja absolutna S), wykazujący skręcalność właściwą [α]20D = −2,9°. Syntetyczny kwas jabłkowy jest racematem. Podczas ogrzewania bez dostępu powietrza ulega dehydratacji do mieszaniny kwasu fumarowego i kwasu maleinowegoStosuje się go w przemyśle spożywczym jako konserwant oraz w przemyśle farmaceutycznym.

  woda dejonizowana - Woda demineralizowana (woda dejonizowana) – woda pozbawiona obcych jonów przez wielokrotną destylację lub przez wymianę ich na jony wodorowe i wodorotlenowe za pomocą dejonizatora.

  kwas askorbinowy - Kwas askorbinowy, witamina C, E300 (łac. acidum ascorbicum) – organiczny związek chemiczny z grupy nienasyconych alkoholi polihydroksylowych. Jest niezbędny do funkcjonowania organizmów żywych. Dla niektórych zwierząt, w tym ludzi, jest witaminą, czyli musi być dostarczany w pożywieniu. Jest także przeciwutleniaczem stosowanym jako dodatek do żywności.

  zielona herbata - Zielona herbata – napój przyrządzany wyłącznie z liści herbaty chińskiej (Camellia sinensis), które poddane zostały w czasie przetwarzania jedynie minimalnej oksydacji. Zielona herbata pochodzi z Chin, skąd rozpowszechniła się na inne kraje Azji, od Japonii po Bliski Wschód. Współcześnie zielona herbata rozprzestrzenia się na Zachodzie, gdzie wciąż najpopularniejszym rodzajem tego napoju jest herbata czarna. W krajach, gdzie uprawia się herbatę, wytwarza się wiele rodzajów zielonej herbaty. Różnią się od siebie z uwagi na specyficzne warunki uprawy, sposób przetwarzania i porę zbiorów. W kilku ostatnich dziesięcioleciach zielona herbata przechodziła wiele testów medycznych, których celem było ustalenie, czy rzeczywiście, jak się powszechnie sądzi, ma ona właściwości zdrowotne, a szczególnie przypisywany jej wpływ na zmniejszenie ryzyka zachorowania na choroby serca oraz na niektóre odmiany nowotworów. Sądzi się także, że spożywanie zielonej herbaty pomaga w kontrolowaniu wagi ciała.

  l-karnityna - Karnityna (β-hydroksy-γ-trimetyloamoniomaślan), (CH3)3N+–CH2–CH(OH)–CH2–COO− – organiczny związek chemiczny o budowie betainowej, N,N,N-trimetylowa pochodna kwasu γ-amino-β-hydroksymasłowego (GABAOB). W organizmach jest syntetyzowany w wątrobie, nerkach i mózgu z aminokwasów (lizyny i metioniny) i pełni rolę w transporcie kwasów tłuszczowych z cytozolu do mitochondriów. Dość obficie występuje w mięśniach. Karnityna jest związkiem chiralnym, w którym centrum stereogeniczne stanowi 3 atom węgla. Substancja pochodzenia naturalnego, o nazwie zwyczajowej „L-karnityna”, jest enancjomerem o konfiguracji R. Tylko ten enancjomer ma działanie biologiczne, dlatego w tej postaci powinna być obecna w codziennej diecie lub podawana jako suplement. Nazwa karnityny pochodzi stąd, że po raz pierwszy wyizolowano ją z mięśni (nazwa od łac. caro, carnis – mięso) w 1905 roku. Początkowo nazywano ją witaminą BT, ponieważ jej brak w pożywieniu prowadził do gromadzenia tłuszczu u larw mącznika młynarka (Tenebrio molitor). Ponieważ karnityna u człowieka pochodzi z dwóch źródeł: jest syntetyzowana i dostarczana z pożywieniem, bywa nazywana substancją witaminopodobną. Jest ona naturalnie występującą substancją w organizmie. Głównym źródłem karnityny w żywności są mięso i przetwory mleczne. Najbogatsze w karnitynę są baranina, wołowina, wieprzowina i ryby. Mniej L-karnityny zawiera mięso z drobiu. Pokarmy pochodzenia roślinnego (warzywa, owoce) zawierają tylko śladowe ilości karnityny. Dzienne zapotrzebowanie zdrowej, dorosłej osoby na karnitynę wynosi średnio 15 mg. Dzienne synteza karnityny wynosi 11–34 mg, a z dietą dostarczane jest codziennie średnio 20–200 mg. U wegan i niektórych wegetarian ilość karnityny w pożywieniu jest dużo mniejsza i wynosi ok. 1 mg/dzień. Karnityna nie podlega metabolizmowi. W nerkach ulega filtracji w kłębuszkach nerkowych, a następnie prawie w całości wchłaniana zwrotnie w kanalikach nerkowych. U osób zdrowych na ogół nie stwierdza się niedoboru karnityny, gdyż biosynteza i codzienna dieta zaspokaja potrzeby organizmu. Jednakże niedobory karnityny mogą pojawiać się u osób niedożywionych, przy nieprawidłowej, ubogiej diecie, a także u osób na diecie wegańskiej lub w schorzeniach nerek czy wątroby.

  sól - sole – grupa związków chemicznych sole amonowe sole mineralne sole potasowe sole trzeźwiące – środek stosowany przy omdleniach i zasłabnięciach

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)