Muscletech Nitro Tech Performance Series smak truskawkowy

Suplement diety Muscletech Nitro Tech Performance Series smak truskawkowy (proszek) składający się z: acesulfam K, sukraloza, kwas cytrynowy, lecytyna sojowa, karagen, guma ksantanowa, karboksymetyloceluloza, amylaza, papaina, koncentrat soku z czerwonego buraka, aromat truskawkowy, glicyna, L-alanina, tauryna, monohydrat kreatyny, mieszanka białek i aminokwasów, mieszanka białek serwatkowych. Zarejestrowano go w 2014 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Muscletech Nitro Tech Performance Series smak truskawkowy został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez DM GROUP SP. Z O.O..

• Informacje o suplemencie

  Skład: acesulfam K, sukraloza, kwas cytrynowy, lecytyna sojowa, karagen, guma ksantanowa, karboksymetyloceluloza, amylaza, papaina, koncentrat soku z czerwonego buraka, aromat truskawkowy, glicyna, L-alanina, tauryna, monohydrat kreatyny, mieszanka białek i aminokwasów, mieszanka białek serwatkowych
  Forma: proszek
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2014
  Producent: Ayoveyt Khels Sayyenses
  Rejestrujący: DM GROUP SP. Z O.O.
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  acesulfam k - Acesulfam K, acesulfam potasowy (łac. Acesulfamum kalicum), E950 – heterocykliczny związek chemiczny stosowany jako słodzik (około 150 razy słodszy od sacharozy). Wzmacnia też smak i zapach. Jest wydalany w postaci niezmienionej. W temperaturze pokojowej związek ten występuje w postaci białych kryształów, rozpuszczalnych w wodzie. Odporny na temperaturę sterylizacji oraz pieczenia chleba. Szybko wywołuje krótkotrwałe odczucie słodkości. Działa synergistycznie z innymi syntetycznymi substancjami słodzącymi. Z poliolami daje słodycz zbliżoną do cukru. Nie stwarza zagrożeń, szybko ulega biodegradacji[potrzebny przypis]. Na temat szkodliwości jego spożycia istnieją kontrowersje. Po przeprowadzeniu testów na toksyczność i rakotwórczość acesulfam został zarejestrowany przez Komisję Europejską i amerykańską Agencją Żywności i Leków, a więc dopuszczony do obrotu na terenie Unii Europejskiej i Stanów Zjednoczonych (przy czym jego obecność w produkcie żywnościowym musi być wyraźnie zaznaczona na etykiecie). Niektórzy naukowcy twierdzą jednak, że testy bezpieczeństwa użycia tego związku nie zostały przeprowadzone prawidłowo i acesulfam wymaga dalszych badań. W 2014 roku potwierdzono, że może dojść do alergii na ten związek oraz inne zawierające siarkę na +VI stopniu utlenienia, w tym taurynę i disulfiram. Alergie te występują równolegle. W dużych ilościach może pogorszyć pamięć, hamować glikolizę, a to ostatnie prowadzi do wyczerpania zasobów ATP, zatem i niedoborów energetycznych. Aktywowany przez acesulfam K szlak metaboliczny prowadzi do wzrostu stężenia glukozy we krwi, jednak tylko w chwili, gdy było ono już w niej wysokie (w przeciwnym wypadku stężenie glukozy się nie zmienia).

  sukraloza - Sukraloza (C12H19Cl3O8) – pochodna sacharozy, w której trzy grupy hydroksylowe zostały podstawione atomami chloru. Jest stosowana jako słodzik nie dostarczający do organizmu kalorii, gdyż nie jest przezeń metabolizowany. Na rynku spożywczym dystrybuowana pod nazwą handlową Splenda; produkt ten zawiera 1,1% sukralozy oraz maltodekstrynę i glukozę jako wypełniacze. Sukraloza jest ok. 600 razy słodsza od zwykłego cukru. Jest bardziej uniwersalna w użyciu od innego, powszechnie stosowanego słodzika – aspartamu, gdyż jest trwała w szerszym zakresie temperatury i pH. Dzięki temu można ją stosować również w wyrobach piekarniczych i kwaśnych napojach. Podobną trwałość termiczną i pH wykazują stewiozydy – słodkie związki zawarte w roślinie stewia. Sama sukraloza nie jest szkodliwa, ale rozkłada się na związki, które są szkodliwe dla organizmu ludzkiego: chloroglukozę i chlorofruktozę. Są one toksyczne, ale w większych ilościach niż te, które znaleźć można w produktach spożywczych. Około 20% sukralozy rozkłada się w organizmie, reszta zostaje wydalona w niezmienionej postaci. W roku 2008 Mohamed B. Abou-Donia i współpracownicy opublikowali wyniki badań słodzika Splenda na szczurach, z których wynikało, że sukraloza nawet w ilościach mniejszych niż ADI = 5 mg/kg dziennie wykazuje szkodliwe działanie na organizm. Badania te zostały skrytykowane w roku 2009 przez naukowców powiązanych z McNeil Nutritionals, dystrybutorem słodzika, oraz przez panel 9 ekspertów powołanych przez McNeil Nutritionals. W pracach krytycznych zarzucono istotne braki metodologiczne, niedostateczne udokumentowanie wyciągniętych wniosków oraz ich sprzeczność z innymi badaniami. Obie strony sporu podtrzymały swoje stanowisko w listach do wydawcy czasopisma Regulatory Toxicology and Pharmacology opublikowanych w roku 2012. Sukraloza została dopuszczona do użycia po raz pierwszy w Kanadzie, w 1991 roku kolejnym krajami, które dopuściły ją do użycia były: Australia (1993), Nowa Zelandia (1996), USA (1998), Wielka Brytania (2003) i cała Unia Europejska (2004). Do 2005 roku sukraloza została dopuszczona do użycia w ponad 40 krajach na świecie. Oznaczana na produktach spożywczych kodem E955. Sukraloza została po raz pierwszy otrzymana w 1976 roku przez Shashikant Phadisa, chemika pracującego w Queen Elizabeth College w Londynie, w ramach grantu realizowanego dla firmy Tate & Lyle PLC, podczas przeprowadzania reakcji sacharozy z odczynnikiem chlorującym.

  kwas cytrynowy - Kwas cytrynowy (łac. Acidum citricum; E330) – organiczny związek chemiczny z grupy hydroksykwasów karboksylowych. Zawiera 3 grupy karboksylowe. Kwas cytrynowy jest uważany za związek bezpieczny, jednak może powodować uszkodzenia oczu w przypadku bezpośredniego kontaktu. Doniesienia o możliwym działaniu rakotwórczym są całkowicie błędne.

  lecytyna sojowa - Soja warzywna, s. owłosiona, s. zwyczajna (Glycine max (L.) Merr. – gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny bobowatych. Pochodzi z południowo-wschodniej Azji. W Polsce jest rzadko uprawiana, czasami przejściowo dziczejąca.

  karagen - Karagen − rodzaj polisacharydów ekstrahowanych z czerwonych wodorostów zawierających w swej strukturze liczne grupy siarczanowe. Stanowią surowiec spożywczy używany do wytwarzania galaret i żeli. W jego skład wchodzi przede wszystkim śluz, którego głównym składnikiem jest karagenina, a także inne polisacharydy i niewielkie ilości jodu oraz bromu. Karagen odznacza się dużą aktywnością biologiczną (jest m.in. immunostymulatorem). Surowcem do produkcji karagenu jest chrząstnica kędzierzawa, krasnorost określany potocznie jako mech irlandzki (Chondrus crispus). Symbol karagenu jako dodatku do żywności to E407.

  guma ksantanowa - Guma ksantanowa (łac. gummi xanthani) – polisacharyd pochodzenia mikrobiologicznego, hydrokoloid zbudowany z glukozy, mannozy i kwasu glukuronowego oraz częściowo zestryfikowanych kwasów octowego i pirogronowego. Otrzymuje się ją poprzez fermentację węglowodanów przez bakterie Xanthomonas campestris. Po oczyszczeniu – przez ekstrakcję etanolem lub izopropanolem – ksantan jest suszony i mielony. Guma ksantanowa tworzy pseudoplastyczne roztwory, których lepkość jest bardzo zależna od czynników mechanicznych (mieszanie). Lepkość roztworów jest w małym stopniu zależna od pH, temperatury i dodatku soli. Jest też odporna na kwaśne środowisko. Roztwory ksantanu nie reagują na działanie enzymów i zmiany temperatury. Wytrzymują zarówno ogrzewanie, jak i zamrażanie, oraz ponowne rozmrażanie. Obecność elektrolitów zwiększa lepkość układu. Dzięki swojej chemicznej i fizycznej stabilności guma ksantanowa jest szczególnie przydatna do zagęszczania silnie kwaśnych lub zasadowych roztworów. Dodatek gumy guar zwiększa znacznie lepkość roztworu gumy ksantanowej. Sama nie tworzy ona żelu, ale z gumą karobową daje żele elastyczne i termoodwracalne. Jest stosowana jako dodatek do żywności i ma symbol E415. Duże ilości gumy ksantanowej zużywane są w przemyśle wiertniczym w celu zwiększenia lepkości płuczki wiertniczej.

  karboksymetyloceluloza - Karboksymetyloceluloza (CMC, łac. Carboxymethylcellulosum, syn. Carmellosum) – polimer, półsyntetyczna pochodna celulozy otrzymana przez przyłączenie do jednej z reszt hydroksylowych glukopiranozy grupy karboksymetylowej (-CH2-COOH). Często używana w postaci soli sodowej. W przemyśle spożywczym jest oznaczona symbolem E466 i należy do grupy emulgatorów i środków zagęszczających.

  amylaza - Amylazy, diastazy, enzymy amylolityczne (EC 3.2.1) – grupa enzymów zaliczanych do hydrolaz, rozkładających skrobię i inne polisacharydy. Występują w soku trzustkowym (amylaza trzustkowa) i w ślinie (amylaza ślinowa). Amylazy są także syntezowane w owocach wielu roślin podczas dojrzewania (powoduje to, że stają się one słodsze) oraz podczas kiełkowania ziaren zbóż. Amylaza z ziaren ma istotne znaczenie przy produkcji słodu.

  papaina - Papaina (EC 3.4.22.2) – enzym z podklasy proteaz o niskiej specyficzności substratowej (proteoliza zachodzi niezależnie od tego jakie aminokwasy sąsiadują z wiązaniem peptydowym) otrzymywany z mleczka zielonych owoców i liści melonowca właściwego (od którego łacińskiej nazwy gatunkowej pochodzi nazwa papainy). Jest to substancja podobna do ludzkiej pepsyny. Uczestniczy w rozkładzie białek. Łańcuch papainy zbudowany jest z 212 reszt aminokwasowych, stabilizowany jest 4 mostkami dwusiarczkowymi (-S-S-) i tworzy dwie domeny podobnie jak insulina. Do osiągnięcia pełni aktywności enzymatycznej papaina musi mieć wolną grupę -SH i lekko kwaśne środowisko. Jest składnikiem sosów nadających kruchość potrawom mięsnym, soli zmiękczającej mięso oraz produktów kosmetycznych (peelingi chemiczne).

  koncentrat soku z czerwonego buraka - Barszcz – zupa popularna w krajach Europy Centralnej i Wschodniej. Początkowo barszczem nazywano polewkę przygotowaną z kiszonych liści barszczu zwyczajnego . Współcześnie barszczem nazywa się zupę z soku z kapusty kiszonej, soku z kiszonych buraków czerwonych, kiszonego szczawiu lub innych zwykle białych kiszonych warzyw. W Polsce barszcz czerwony z buraków jest podawany na początku wieczerzy Wigilii Bożego Narodzenia. Barszcz biały podawany jest z białą, gotowaną kiełbasą, jajkiem oraz ziemniakami lub kaszą. Odmianą barszczu białego jest barszcz chrzanowy przygotowywany na wywarze z gotowanej szynki, dodatkowo zabielony śmietaną z tartym chrzanem. Zupą podobną do barszczu białego jest żur, przygotowywany z wywaru mięsnego, zwykle wędzonego, zagęszczany zakwasem chlebowym. Tradycyjnie podawany ze smażoną kiełbasą i jajkiem oraz chlebem.

  aromat truskawkowy - Melba (fr. pêche(s) Melba, ang. Peach Melba) – deser przygotowywany ze świeżych brzoskwiń, lodów waniliowych i słodzonego przecieru truskawkowego (względnie malinowego), znanego jako sos melba (sauce Melba). Przepis opracował Auguste Escoffier, reformator i kodyfikator kuchni francuskiej, na cześć australijskiej śpiewaczki Nellie Melby. Dokładniejsze informacje o jego powstaniu mają przy tym często charakter anegdotyczny – rozmijają się nawet relacje samych Escoffiera i Melby. Istnieją także inne dania nazwane imieniem Melby i kojarzone z Escoffierem, jak starsze niż melba pêches au cygne wzorowane na łabędziu z Lohengrina, a także odmiany oryginalnej melby, w tym poires Melba (gruszki melba) i fraises Melba (truskawki melba). Znane są też tosty melba (Melba toasts), a także rodzaj garnirunku z pomidorów o tej nazwie. Potrawa składa się z nielicznych i łatwo dostępnych składników, jest też łatwa do przygotowania. Nie odznacza się też wcale oryginalnością, mocno przypominając inne desery: tak stworzone przez Escoffiera, jak i dawniejsze. Przy swojej prostocie i typowości jest to jednak potrawa powszechnie uchodząca za elegancką, czy wręcz luksusową. Jest typowym przykładem kuchni Escoffiera; on sam uważał ją za jedno ze swoich największych osiągnięć.

  glicyna - Glicyna (łac. acidum aminoaceticum), skr. Gly, G – organiczny związek chemiczny, najprostszy spośród 20 standardowych aminokwasów białkowych, jedyny niebędący czynny optycznie. Za jej pojawienie się w łańcuchu polipeptydowym odpowiada obecność kodonów GGU, GGC, GGA lub GGG w łańcuchu mRNA. Można ją otrzymać sztucznie w reakcji kwasu chlorooctowego z amoniakiem. ClCH2COOH + 2NH3 → H2NCH2COOH + NH4Cl

  l-alanina - Alanina, skr. Ala, A – organiczny związek chemiczny z grupy α-aminokwasów. Enancjomer o konfiguracji S (L) jest jednym z dwudziestu podstawowych aminokwasów białkowych. Bierze też udział w cyklu glukozowo-alaninowym.

  tauryna - Tauryna, kwas 2-aminoetanosulfonowy – organiczny związek chemiczny z grupy aminokwasów biogennych. W przeciwieństwie do aminokwasów białkowych nie ma kwasowej grupy karboksylowej, lecz grupę sulfonową. Tauryna jest β-aminokwasem (grupa aminowa i sulfonowa są rozdzielone 2 atomami węgla). Nie zawiera atomów asymetrycznych, nie wykazuje więc aktywności optycznej. Związek ten jest produktem końcowym degradacji aminokwasu siarkowego, cysteiny. Może być wbudowywana do peptydów, lecz nie stwierdzono występowania aminoacylo-tRNA specyficznego dla tauryny.

  monohydrat kreatyny - Guanidyna (iminomocznik) − organiczny związek chemiczny, należący do grupy imin, jest pochodną mocznika. Pochodnymi guanidyny są m.in. kreatyna, arginina, TBD. Ma silne właściwości zasadowe. Jest używana do syntezy innych ważnych związków np. barwników, leków.

  mieszanka białek i aminokwasów - Żywienie pozajelitowe, żywienie parenteralne – jedna z form leczenia żywieniowego, które polega na podawaniu składników odżywczych (węglowodanów i tłuszczów), białka, wody, elektrolitów oraz pierwiastków śladowych drogą dożylną: poprzez żyły obwodowe po uzyskaniu dostępu dożylnego za pomocą wenflonu lub poprzez żyłę główną przy pomocy specjalnie założonego cewnika.Podstawowe zasady projektowania żywienia pozajelitowego zostały opracowane w latach 1967–1968. Dostarczanie drogą dożylną wszystkich niezbędnych składników, wchłanianych w normalnych warunkach przez przewód pokarmowy, nazywa się całkowitym żywieniem pozajelitowym.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)