Nature’s Living Superfood

Suplement diety Nature’s Living Superfood (proszek) składający się z: sproszkowany korzeń imbiru, sproszkowany sok z pędów pszenicy (trawa pszeniczna), sproszkowana spirulina, sproszkowany kaktus amerykański Nopal, sproszkowany karob, papaina 6000 u/g (USP) 100TU/mg, sproszkowany morszczyn pęcherzykowaty, sproszkowana chlorella, sproszkowany jarmuż, Lactobacillus plantarum, Lactobacillus aracasei, Lactobacillus rhamnosus, Lactobacillus salivarius, Streptococcus thermophilus, Lactobacillus bulgaricus, Lactobacillus acidophilus DDS1 50 mld, sproszkowany sok z pędów jęczmienia (trawa jęczmienna), bromelaina 1200 gdu/g, sproszkowany liść mniszka lekarskiego, sproszkowany sok z pędów lucerny, sproszkowane jagody Amla, sproszkowany liść pokrzywy, sproszkowane pędy pszenicy (trawa pszeniczna), sproszkowane pędy jęczmienia, sproszkowany korzeń łopianu, sproszkowany skrzyp polny, sproszkowane liście pietruszki, sproszkowane liście kapusty, sproszkowane brokuły, amylaza 50000 SKBU/g, proteaza 10000 HUT/gm, celulaza 3000 U/gm, lipaza 10000 FIP/gm, sproszkowane algi brunatne. Zarejestrowano go w 2017 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Nature’s Living Superfood został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez Habio Mariola Olszewska.

• Informacje o suplemencie

  Skład: sproszkowany korzeń imbiru, sproszkowany sok z pędów pszenicy (trawa pszeniczna), sproszkowana spirulina, sproszkowany kaktus amerykański Nopal, sproszkowany karob, papaina 6000 u/g (USP) 100TU/mg, sproszkowany morszczyn pęcherzykowaty, sproszkowana chlorella, sproszkowany jarmuż, Lactobacillus plantarum, Lactobacillus aracasei, Lactobacillus rhamnosus, Lactobacillus salivarius, Streptococcus thermophilus, Lactobacillus bulgaricus, Lactobacillus acidophilus DDS1 50 mld, sproszkowany sok z pędów jęczmienia (trawa jęczmienna), bromelaina 1200 gdu/g, sproszkowany liść mniszka lekarskiego, sproszkowany sok z pędów lucerny, sproszkowane jagody Amla, sproszkowany liść pokrzywy, sproszkowane pędy pszenicy (trawa pszeniczna), sproszkowane pędy jęczmienia, sproszkowany korzeń łopianu, sproszkowany skrzyp polny, sproszkowane liście pietruszki, sproszkowane liście kapusty, sproszkowane brokuły, amylaza 50000 SKBU/g, proteaza 10000 HUT/gm, celulaza 3000 U/gm, lipaza 10000 FIP/gm, sproszkowane algi brunatne
  Forma: proszek
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2017
  Producent: KIKI Ltd.
  Rejestrujący: Habio Mariola Olszewska
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  korzeń imbiru - Imbir lekarski (Zingiber officinale Rosc.) – gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.

  sproszkowana spirulina - W kuchni azteckiej najważniejszym składnikiem była kukurydza; odgrywała też kluczową rolę w ich mitologii. Kukurydza była dla Azteków tak ważna, jak pszenica w Europie czy ryż w większej części Azji Wschodniej. Istniało wiele odmian kukurydzy, które różniły się kolorem, budową, rozmiarem i statusem. Kukurydzy używano do wyrobu tortilli, tamales lub atolli, kleiku kukurydzianego. Kolejnymi stałymi składnikami kuchni Azteków były sól i papryka chili; to właśnie tych dwóch składników mieli wystrzegać się Aztekowie w czasie postu. Duże znaczenie w ich diecie miała też fasola, amerykańskie odmiany szarłatu i szałwia. Wszystkie te produkty zapewniały Aztekom urozmaiconą dietę, bogatą we wszelkie niezbędne witaminy i minerały. Proces kulinarny zwany nixtamalizacją, czyli gotowanie kukurydzy w roztworze alkalicznym, w wielkim stopniu przyczynił się do zwiększenia jej wartości odżywczej. Najbardziej popularnymi napojami były woda, kleiki kukurydziane i pulque - sfermentowany sok z agawy amerykańskiej. Istniało też wiele innych napojów alkoholowych wytwarzanych z miodu, kaktusa i różnych owoców. Elita postrzegała pulque jako produkt dla plebsu, wolała więc napoje z kakao, jednego z najbardziej luksusowych towarów. Napoje kakaowe, doprawiane chili, miodem oraz wieloma przyprawami ziołowymi i korzennymi, spożywali jedynie władcy, wojownicy i arystokraci. W diecie Azteków znajdowało się także wiele rodzajów zwierzęcego mięsa, w tym indyk i inne ptactwo, gofery, legwan zielony, ambystoma meksykańska (rodzaj wodnej salamandry), krewetki, ryby, wiele insektów, larw i owadzich jaj. Aztekowie żywili się także grzybami, w tym pasożytniczą głownią kukurydzy rosnącą w kolbach. Bardzo popularny był też występujący w wielu odmianach kabaczek, szczególnie jego świeże, suszone bądź pieczone pestki. Pomidory, choć różne od tych, które najczęściej spotykamy w dzisiejszych czasach, mieszano z chili przy produkcji sosów, lub wykorzystywano jako nadzienie w tamales.

  kaktus amerykański nopal - Kuchnia meksykańska – sztuka kulinarna Meksyku i okolic, łącząca tradycje tubylczych Indian i wpływów konkwistadorów. Opiera się głównie na kukurydzy i roślinach strączkowych (około 20 różnych gatunków fasoli) i różnych odmianach papryki chili. Kuchnię meksykańską dzieli się ze względu na jej zróżnicowanie regionalne, tj. północną, zachodnią, znad Zatoki, a także z terenów centralnych, gdzie wyróżnia się kuchnię z Bajio, z Aguascalientes, michoacańską oraz kuchnię z Tlaxcali.

  karob - Szarańczyn strąkowy, drzewo karobowe, karob, ceratonia (Ceratonia siliqua L.) – gatunek zimozielonego drzewa należący do rodziny bobowatych. Występuje dziko i w uprawie w regionie śródziemnomorskim. Strąki nazywane są chlebem świętojańskim.

  morszczyn pęcherzykowaty - Morszczyn pęcherzykowaty (Fucus vesiculosus) – glon należący do brunatnic.

  jarmuż - Jarmuż (Brassica oleracea L. var. sabellica L.) – odmiana botaniczna kapusty warzywnej. Jest to roślina dwuletnia należąca do rodziny kapustowatych. Jest to jedna z najstarszych odmian użytkowych tego gatunku. W starożytności uprawiana była jako roślina ozdobna i jadalna. Znana jest wyłącznie z uprawy, nie występuje na stanowiskach naturalnych.

  lactobacillus plantarum - Lactobacillus plantarum – gatunek mezofilnej bakterii z rodzaju Lactobacillus. Powszechnie występuje w fermentowanych produktach roślinnych, zostały jednak również wyizolowane z ludzkiej śliny i mikrobioty jelitowej. Mają kształt pałeczek o średnicy 0,9–1,2 μm i długości 3–8 μm. Są nieruchliwe, występują pojedynczo lub tworzą krótkie łańcuchy. Ze względu na swoje prozdrowotne właściwości znalazły zastosowanie w produkcji probiotyków. Są także wykorzystywane jako kultury starterowe w produkcji żywności oraz jako biokonserwanty.

  lactobacillus rhamnosus - Lactobacillus rhamnosus, Lactobacillus GG – probiotyczna bakteria uważana dawniej za podgatunek L. casei, ale późniejsze badania genetyczne dowiodły, że jest oddzielnym gatunkiem. L. rhamnosus hamuje rozwój większości szkodliwych bakterii w jelicie. Należy do bakterii Gram dodatnich. Jest używany jako naturalny środek konserwujący w jogurtach i innych produktach mlecznych przedłużający ich okres przydatności do spożycia. Niektóre badania przeprowadzone in vivo wykazały korzystne skutki ich działania w układzie pokarmowym. Mimo to wykazano, że w pewnych okolicznościach L. rhamnosus może być patogenem.

  lactobacillus salivarius - Lactobacillus acidophilus - gatunek pałeczek kwasu mlekowego. Razem z Streptococcus salivarius powszechnie używany przy produkcji wyrobów mlecznych (np. jogurty). Jej nazwa wywodzi się od łac. -lacto - mleko, -bacillus - o kształcie laseczki i acidophilus - lubiący kwas. Bakteria ta dobrze rozwija się w bardziej zakwaszonym środowisku (pH 4-5 albo niższe) niż większość mikroorganizmów, najlepiej służy jej temperatura ok. 45 stopni Celsjusza. Naturalnie występuje w wielu produktach żywnościowych (mleko i jego przetwory, mięso, zboża) a także w przewodzie pokarmowym i jamie ustnej ludzi i zwierząt oraz w końcowej części dróg rodnych. Lactobacillus acidophilus tak jak większość bakterii z rodzaju Lactobacillus posiada zdolność przekształcania laktozy w kwas mlekowy w procesie fermentacji mlekowej. Niektóre spokrewnione z nią gatunki w tym procesie wytwarzają jeszcze etanol, dwutlenek węgla i kwas octowy. Natomiast sama L. acidophilus wytwarza tylko kwas mlekowy. Jest wrażliwa na wilgoć, wysoką temperaturę oraz bezpośrednie nasłonecznienie. W 2002 r. opracowano kompletną mapę genomu tej bakterii. Bakteria ta jest uważana za probiotyczną i wywierającą korzystny wpływ na organizm człowieka. Dzięki jej działalności w przewodzie pokarmowym (razem z innymi bakteriami tworzy tzw. florę jelitową) wytwarzane jest środowisko, które zapobiega rozwojowi niektórych szkodliwych mikroorganizmów, ponadto uczestniczy w produkcji niacyny, kwasu foliowego i witaminy B6. Obecność tej bakterii w pochwie u kobiet poprzez produkcję kwasu pomaga kontrolować niepożądany wzrost grzyba - Candida albicans. Antybiotyki zażywane doustnie niszczą tę bakterię, dlatego też zalecane jest podczas kuracji antybiotykowej zażywanie leków osłonowych.

  streptococcus thermophilus - Streptococcus salivarius ssp. thermophilus, dawniej Streptococcus thermophilus – Gram-dodatnia, termofilna bakteria o optymalnej temperaturze wzrostu wynoszącej 45 °C. Zalicza się ją do paciorkowców zieleniejących, do grupy salivarius (wraz z Streptococcus salivarius i Streptococcus vestibularis). Jako jedyny paciorkowiec grupy viridans nie wchodzi w skład flory fizjologicznej człowieka. Dokładna analiza genomu wykazała, że Streptococcus thermophilus oddzielił się od innych gatunków nie tak dawno temu; jest to przykład ewolucji regresywnej, w której specjalizacja wynika z utraty funkcji.

  lactobacillus bulgaricus - Lactobacillus delbrueckii subsp. bulgaricus – podgatunek bakterii Lactobacillus delbrueckii używany razem ze Streptococcus thermophilus do wytwarzania jogurtu. Ponadto można go wyizolować z sera. Odkrywcą tych bakterii jest bułgarski bakteriolog Stamen Grigorow. Ze względu na duże fenotypowe podobieństwo między Lactobacillus delbrueckii, Lactobacillus leichmannii, Lactobacillus lactis i Lactobacillus bulgaricus, tylko Lactobacillus delbrueckii zachowano jako osobny gatunek i wydzielono z niej podgatunki – L. lactis i L. leichmannii traktuje się jako Lactobacillus delbrueckii subsp. lactis, a Lactobacillus bulgaricus występuje jako Lactobacillus delbrueckii subsp. bulgaricus.

  liść mniszka lekarskiego - Mniszek pospolity, mniszek lekarski (Taraxacum officinale F.H. Wiggers coll., właśc. Taraxacum sect. Taraxacum) – określenie roślin z rodzaju mniszek, w zależności od ujęcia systematycznego stanowiące nazwę zbiorową drobnych gatunków z sekcji Taraxacum (= Vulgaria, Ruderalia) lub odnoszące się do jednego gatunku występującego na niewielkim obszarze w Skandynawii – T. campylodes. W dominującym znaczeniu są to mniszki z sekcji obfitującej w drobne, apomiktyczne gatunki. W samej Europie opisano ich ponad tysiąc, w tym w Polsce ponad 200, a występują także w Azji i północnej Afryce. Zawleczone zostały na wszystkie inne kontynenty. Poza Europą dane o poszczególnych taksonach są bardzo fragmentaryczne. Rośliny te rosną na siedliskach ruderalnych, na łąkach i murawach, w uprawach i widnych lasach. Są wykorzystywane jako rośliny jadalne, pastewne, miododajne i lecznicze. W uprawach uznawane za chwasty.

  sok z pędów lucerny - Mniszek pospolity, mniszek lekarski (Taraxacum officinale F.H. Wiggers coll., właśc. Taraxacum sect. Taraxacum) – określenie roślin z rodzaju mniszek, w zależności od ujęcia systematycznego stanowiące nazwę zbiorową drobnych gatunków z sekcji Taraxacum (= Vulgaria, Ruderalia) lub odnoszące się do jednego gatunku występującego na niewielkim obszarze w Skandynawii – T. campylodes. W dominującym znaczeniu są to mniszki z sekcji obfitującej w drobne, apomiktyczne gatunki. W samej Europie opisano ich ponad tysiąc, w tym w Polsce ponad 200, a występują także w Azji i północnej Afryce. Zawleczone zostały na wszystkie inne kontynenty. Poza Europą dane o poszczególnych taksonach są bardzo fragmentaryczne. Rośliny te rosną na siedliskach ruderalnych, na łąkach i murawach, w uprawach i widnych lasach. Są wykorzystywane jako rośliny jadalne, pastewne, miododajne i lecznicze. W uprawach uznawane za chwasty.

  liść pokrzywy - Liść (łac. folium) – organ roślinny, element budowy części osiowej (pędowej) roślin telomowych. Wyrastające z węzłów końcowe elementy rozgałęzień pędu, wyodrębniające się ze względu na funkcję i budowę od łodygi (nie mają np. zdolności do nieprzerwanego wzrostu). Pełnią głównie funkcje odżywcze i z tego powodu mają zwykle dużą powierzchnię umożliwiającą pochłanianie odpowiedniej ilości promieniowania słonecznego. Poza tym liście biorą udział w transpiracji, gutacji i wymianie gazowej. Liście wyspecjalizowane w fotosyntezie określane są mianem liści zielonych oraz liści listowia. Nierzadko organy te pełnią także funkcje spichrzowe, czepne, ochronne, obronne i pułapkowe, w takich przypadkach ulegając daleko idącym przystosowaniom w zakresie funkcji i budowy.

  sproszkowane pędy jęczmienia - Liczba wszystkich, udokumentowanych egipskich hieroglifów w różnych okresach Starożytnego Egiptu wynosiła od kilkunastu setek w Średnim Państwie do kilku tysięcy w okresie grecko-rzymskim. Łącznie udokumentowano ich ok. 6 tysięcy. Najbardziej funkcjonalną listą egipskich hieroglifów jest lista Gardinera (opublikowana w 1927, 1950 i 1957 r.) zawierająca 763 hieroglify w 26 kategoriach. Inny niemiecki egiptolog, Georg Möller, stworzył bardziej rozszerzoną listę, zorganizowaną zgodnie z epokami historycznymi (opublikowaną w 1927 i 1936 r.). Dla potrzeb systemów komputerowych stworzono czcionkę blokową Unicode Egyptian Hierogliphs (Unicode version 5.2, 2009) zawierającą 1071 znaków opartą o listę Gardinera. Od 2006 r. funkcjonuje również propozycja lingwisty Michaela Eversona rozszerzająca standard Unicode o listę Möllera. Zobacz także listy hieroglifów: jednoliterowe dwuliterowe trzyliterowe określniki i ideogramy.

  korzeń łopianu - Łopian większy (Arctium lappa L.) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Inne (ludowe) nazwy: łopuch, głowacz, kostropień, topień, dziady. Występuje w Europie, na Syberii, w Himalajach, Chinach, Japonii, Azji Mniejszej, na Kaukazie, a jako gatunek zawleczony również w Ameryce Północnej i Południowej. Jest pospolity na terenie całej Polski. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.

  skrzyp polny - Skrzyp polny (Equisetum arvense L.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny skrzypowatych (Equisetaceae). Jest typem nomenklatorycznym rodzaju Equisetum.

  sproszkowane liście pietruszki - Dosa (dosay w stanie Karnataka, dosa దోసె w Andhra Pradesh,dosai தோசை w stanie Tamil Nadu, doshai w stanie Kerala) – pochodzące z południowych Indii cienkie jak papier naleśniki wyrabiane z soczewicy i mąki ryżowej, smażone na płaskiej blaszce z dodatkiem ghi. W Indiach najpopularniejszą wersję przygotowuje się ze sfermentowanego ciasta ryżowego z dodatkiem soczewicy urid dal. Ze względu na ograniczoną dostępność tej odmiany w Europie, można przygotować analogiczny wyrób z pełnej mąki. Placki dosa podawane są w wielu różnych odmianach z wieloma dodatkami. Nadziane warzywami przyprawionymi curry zmieniają się w masala dosa – mocno pikantną przekąskę. Mogą być podawane również z różnymi czatnejami, na przykład czatnejem kokosowym.

  sproszkowane liście kapusty - Kimchi (kor. 김치) – tradycyjne danie kuchni koreańskiej składające się z fermentowanych lub kiszonych warzyw. Zazwyczaj jest to kapusta pekińska, rzepa albo ogórek, ale można też przygotować kimchi z innych warzyw. Większość kimchi ma ostry smak z powodu użycia proszku z papryczek chili. W Korei kimchi jest popularną przystawką i ważnym elementem każdego posiłku, ale używane jest także jako składnik w przygotowywaniu innych potraw, takich jak kimchi (zupa kimchi) czy kimchi bokkeumbap (smażony ryż z kimchi). W 2013 roku tradycyjny sposób przygotowywania kimchi na zimę – kimjang – został wpisany na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

  sproszkowane brokuły - Żelazo (Fe, łac. ferrum) – pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 26, metal z VIII grupy pobocznej układu okresowego, należący do grupy metali przejściowych. Pod względem masy żelazo jest najczęściej występującym pierwiastkiem chemicznym na Ziemi. Stanowi większość składu jej jądra zewnętrznego i wewnętrznego. Jest także czwartym najbardziej powszechnym pierwiastkiem w skorupie ziemskiej. Dostatek tego pierwiastka w strukturze planet skalistych podobnych do Ziemi wiąże się z obfitą jego produkcją w procesie fuzji jądrowej w gwiazdach o dużej masie, w której żelazo jest ostatnim pierwiastkiem, wytworzenie którego wiąże się z uwolnieniem energii. Pierwiastki o większej liczbie atomowej powstają w wyniku gwałtownego wybuchu supernowej, która rozrzuca w przestrzeń radionuklidy, będące także prekursorem stabilnego żelaza.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)