Pro Essence Dry Herbal Tea Blend

Suplement diety Pro Essence Dry Herbal Tea Blend (sypka) składający się z: Korzeń łopianu, Szczaw owczy, Kora śliskiego wiązu, Rukiew wodna, Brunatnica, Święty oset, Korzeń rabarbaru tureckiego, Koniczyna czerwona. Zarejestrowano go w 2011 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Pro Essence Dry Herbal Tea Blend został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez Next- Life Grzegorz Kańduła, Wrocław.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Korzeń łopianu, Szczaw owczy, Kora śliskiego wiązu, Rukiew wodna, Brunatnica, Święty oset, Korzeń rabarbaru tureckiego, Koniczyna czerwona
  Forma: sypka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2011
  Producent: Flora Manufacturing & Distributing Ltd. Kanada
  Rejestrujący: Next- Life Grzegorz Kańduła, Wrocław
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  korzeń łopianu - Łopian większy (Arctium lappa L.) – gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Inne (ludowe) nazwy: łopuch, głowacz, kostropień, topień, dziady. Występuje w Europie, na Syberii, w Himalajach, Chinach, Japonii, Azji Mniejszej, na Kaukazie, a jako gatunek zawleczony również w Ameryce Północnej i Południowej. Jest pospolity na terenie całej Polski. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.

  szczaw owczy - Kuchnia polska – na kształtowanie się swoistych cech kuchni polskiej miały wpływ przemiany historyczne. Na przestrzeni dziejów kuchnia polska ulegała wpływom i zmianom regionalnym, zwłaszcza że tereny Rzeczypospolitej Polskiej historycznie zamieszkiwała zmieniająca się mozaika narodów. W efekcie silne są kulinarne wpływy wschodnie (tatarsko-tureckie, wcześniej mongolskie), rusińskie, niemieckie, francuskie, włoskie i żydowskie. Najpopularniejsze polskie potrawy to m.in.: pierogi, kasza, kluski, gołąbki, kotlet schabowy, kotlet mielony, bigos, galareta mięsna, golonka, zupy (żurek, kapuśniak, krupnik, barszcz czerwony, rosół, zupa pomidorowa, zupa ogórkowa, zupa grzybowa, zupa grochowa, chłodnik), potrawy z kapusty i ziemniaków, pieczywo (chleb żytni, pszenny), ciasta, ser biały, jak i wszelkiego rodzaju mięsa (głównie wieprzowina, drób i wołowina) rozmaicie przygotowane, oraz w mniejszym stopniu ryby morskie i słodkowodne. Specyficznym polskim deserem są faworki, popularne są też inne wypieki, w tym babka, makowiec, sernik, pierniki czy pączki. Do bardzo specyficznych potraw i napojów należą flaki, ogórki kiszone, kapusta kiszona, zsiadłe mleko, maślanka, kefir. Wśród napojów alkoholowych wódka pędzona ze zbóż i ziemniaków wyparła rozpowszechniony niegdyś miód pitny. Piwo, w Polsce chmielowe, jest napojem tradycyjnym i pospolitym, wino natomiast pija się rzadziej. Popularnym napojem jest herbata pita często z dodatkiem plasterka cytryny i słodzona cukrem. Herbata przybyła do Polski z Anglii wkrótce po jej ukazaniu się w Europie Zachodniej (za sprawą kupców holenderskich). Jednak jej rozpowszechnienie przypisywane jest zaborcom rosyjskim w XIX wieku. Wówczas do polskich domów w tzw. Kongresówce trafiły samowary z Rosji, gdzie herbata niezależnie pojawiła się w postaci daru z Chin na dworze carskim, na ok. 50 lat przed jej rozpowszechnieniem w Holandii. Popularna jest także kawa, powszechnie pita w Polsce od XVIII wieku, także przez niższe warstwy społeczne, jak rzemieślnicy czy zamożne chłopstwo.

  rukiew wodna - Rukiew wodna (Nasturtium officinale W. T. Aiton) – gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych. Zasięg rodzimy obejmuje Europę i Azję, ale jako gatunek zawleczony szeroko rozprzestrzenił się na wszystkich kontynentach świata. Unika rejonów o klimacie kontynentalnym. W Polsce występuje rzadko, głównie w zachodniej części kraju. Brak go w północno-wschodniej i południowo-wschodniej części kraju. Dawniej był uprawiany.

  brunatnica - Brunatnica – wada drewna z grupy zabarwień polegająca na kawowobrunatnym, niejednolitym zabarwieniu bielastej części drewna, występującym często łącznie z sinizną. Spotyka się ją w drewnie gatunków iglastych, głównie sosny i świerka. Głównym czynnikiem powodującym przebarwienie na sośnie zwyczajnej jest grzyb Discula brunneo-tingens (H. Meyer). Badania przeprowadzone nad wpływem tego grzyba nad zmianą masy drewna wykazały, że nawet po 5 miesiącach rozwoju nie zaobserwowano wyraźnego rozkładu drewna ani zmian jego udarności. Grzyb ten może zasiedlać i przebarwiać nie tylko drewno sosny zwyczajnej, lecz również drewno sosny Banksa, świerku, jodły, daglezji, limby, cisu, modrzewia, a nawet buka, dębu i brzozy. Brunatnica łącznie z czerwienią bielu może prowadzić do znacznego obniżenia wytrzymałości drewna. Sinizna często maskuje brunatnicę (i inne zabarwienia) – brunatnicy od zgnilizny twardej często nie można odróżnić bez badań laboratoryjnych. Z tego powodu często siniznę i brunatnicę traktuje się jako poważną wadę. Zbrunatnienie drewna, często zanikające wraz z przesychaniem, połączone z silnym, przykrym zapachem jest często cechą twardzieli jodeł. W początkowym stadium, które może trwać dziesiątki lat, nie wpływa ono na obniżenie wytrzymałości drewna, później przechodzi w zgniliznę. W twardzieli dębów występuje zbrunatnienie wewnątrz twardzieli zwane spalenizną. Pomiar (podobnie jak sinizny): na przekroju czołowym pnia ustala się w sposób szacunkowy stosunek powierzchni bielu porażonego do całej powierzchni bielu. Również na czole mierzy się głębokość strefy wadliwego drewna, a jej wymiar wyraża się w cm. Na pobocznicy pnia określa się ją szacunkowo lub przez pomiar długości i szerokości strefy wadliwego drewna i obydwa wymiary wyraża się w cm.

  Święty oset - Oset – w taksonomii ludowej nazwa roślin z rodziny astrowatych o kłujących pędach. Zakres tego nieformalnego taksonu nie jest ścisły i w różnych kulturach może obejmować różne gatunki wyróżniane przez naukę, a w bardziej potocznym ujęciu może być też rozszerzany na kolejne gatunki kolczastych roślin. W języku polskim nazwa „oset” odnosi się zwykle do gatunków z rodzaju Carduus (oset), Cirsium (ostrożeń) i Onopordum (popłoch), ewentualnie też Carlina (dziewięćsił). Podobny zakres ma w kulturze anglojęzycznej nazwa „thistle”.

  koniczyna czerwona - Koniczyna łąkowa, k. czerwona (Trifolium pratense L.), dawn. konicz – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. Występuje w całej Europie, w środkowej Azji oraz północnej Afryce. Została naturalizowana i jest uprawiana także w Australii i obydwu Amerykach. W Polsce jest rośliną pospolitą.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)