Seboradin Pro Care Complex

Suplement diety Seboradin Pro Care Complex został zgłoszony do rejestracji w 2019 roku. W skład tego suplementu diety wchodzą: Biotyna, Barwnik: Tlenki i wodorotlenki żelaza, Emulgator: Lecytyna sojowa, Substancja zagęszczająca: Wosk pszczeli, Substancja utrzymująca wilgoć: Glicerol, Żelatyna, Olej Sojowy Rafinowany, AnaGain TM Nu, Miedź, Selen, Cynk. Jego obecny status rejestracji: weryfikacja w toku. Producentem tego suplementu diety jest firma LARA Edyta Pawluśkiewicz.

• Informacje o suplemencie

  Skład: Biotyna, Barwnik: Tlenki i wodorotlenki żelaza, Emulgator: Lecytyna sojowa, Substancja zagęszczająca: Wosk pszczeli, Substancja utrzymująca wilgoć: Glicerol, Żelatyna, Olej Sojowy Rafinowany, AnaGain TM Nu, Miedź, Selen, Cynk
  Forma: kapsułka miękka
  Kwalfikacja: s - suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2019
  Producent: LARA Edyta Pawluśkiewicz
  Rejestrujący: LARA Edyta Pawluśkiewicz
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  biotyna - Biotyna (gr. bios – życie), witamina H, witamina B7 – heterocykliczny organiczny związek chemiczny z grupy rozpuszczalnych w wodzie witamin B. Zawiera układ skondensowanych pierścieni imidazolidynowego oraz tiolanowego z łańcuchem alkilowym zakończonym grupą karboksylową. Występuje w organizmach zwierzęcych i roślinnych. Stanowi ona koenzym kilku różnych enzymów. Jest niezbędnym składnikiem karboksylaz biotynozależnych. Uczestniczy w przenoszeniu grupy karboksylowej (–COO−) z anionu wodorowęglanu na różne związki organiczne, zależnie od rodzaju danej karboksylazy. Antywitaminami biotyny są destiobiotyna, dehydrobiotyna, homobiotyna i norbiotyna.

  barwnik: tlenki i wodorotlenki żelaza - Barwniki spożywcze – chemiczne dodatki do żywności nadające lub przywracające barwę produktom spożywczym. Barwniki obejmują naturalne składniki żywności oraz naturalne źródła surowcowe, normalnie same niespożywane jako żywność i nieużywane jako charakterystyczne jej składniki; barwnikami są również preparaty otrzymane ze środków spożywczych i innych naturalnych źródeł surowcowych, uzyskane w procesie fizycznej lub chemicznej ekstrakcji, w której ekstrahuje się selektywnie pigmenty względem składników odżywczych albo aromatycznych. Surowce stosowane z powodu właściwości aromatycznych smakowych lub odżywczych i posiadające oprócz tego właściwości barwiące nie są uważane za barwniki. Surowcami takimi są, na przykład, suszona papryka, kurkuma, szafran. Barwa produktów żywnościowych uwydatnia ich smakowitość, zwłaszcza wyrobów cukierniczych oraz napojów alkoholowych i bezalkoholowych. Przez dodanie barwników przywraca się naturalną barwę produktowi zmienioną w wyniku obróbki technologicznej, intensyfikuje się barwy naturalnie występujące w żywności lub uzyskuje całkiem nową barwę.

  emulgator: lecytyna sojowa - Ferrero Rocher – pralina marki Ferrero. Na zewnątrz znajduje się warstwa czekolady z kawałkami orzecha, a pod nią jest cienki, jasnobrązowy wafel w kształcie kuli. W środku znajduje się cały orzech laskowy, zatopiony w ciemnym kremie czekoladowym.

  substancja utrzymująca wilgoć: glicerol - Granulat to jedna ze stałych postaci leku. Jest to mieszanina sproszkowanych substancji leczniczych i pomocniczych uformowana w jednolite grudki (ziarenka) o nieregularnym kształcie i wielkości 0,5 - 3,2 mm. Grudki te mogą być powlekane. Granulaty w lecznictwie są stosowane jako gotowy lek, do użytku wewnętrznego lub zewnętrznego, a także jako półprodukt do produkcji tabletek. W przemyśle spożywczym również wykorzystuje się formę granulatu. Postać taką mają np. niektóre słodycze. Granulaty będące gotowym lekiem mogą być dawkowane, wówczas odmierzone, równe ilości granulatu są zamknięte w osobnych opakowaniach, np. kapsułkach, fiolkach, saszetkach. Jeśli pacjent każdorazowo sam odmierza sobie ilość granulatu do użycia, granulat nazywa się niedawkowanym. Granulaty do stosowania zewnętrznego służą do sporządzania roztworu lub zawiesiny w odpowiednim, wskazanym przez producenta płynie. Odmianą granulatów są peletki posiadające kształt kulisty. Granulaty jako leki są dużo wygodniejsze w stosowaniu od proszków, z których powstają. Łatwiej jest pobierać je z opakowania, przesypywać i odmierzać właściwą ilość. Dużo wygodniejsze jest również ich zażywanie – w przeciwieństwie do proszków nie pylą, nie przylegają do ścian jamy ustnej i gardła, co eliminuje krztuszenie się zażytym proszkiem. Granulaty sporządzane z surowców roślinnych często zawierają więcej czynnych składników od proszków, gdyż w procesie technologicznym sporządzania suchych wyciągów z roślin, często traci się wiele składników leczniczych, zwłaszcza lotnych olejków.

  Żelatyna - Żelatyna (ATC: B 05 AA 06) – naturalne rozpuszczalne białko, żelujące lub nieżelujące, uzyskane w wyniku częściowej hydrolizy kolagenu pochodzącego z kości, skóry i skórek oraz ścięgien zwierząt. Składa się z glicyny, proliny i hydroksyproliny. Rozpuszczona w wodzie tworzy zol liofilowy (układ koloidalny), łatwo przechodzący w żel, jeśli temperatura otoczenia nie jest zbyt wysoka. Żelatyna ma szerokie zastosowanie zarówno w kuchni, jak i w przemyśle spożywczym. Stosowana jest jako emulgator oraz środek żelujący, a także jako zagęszczacz w licznych farmaceutykach i kosmetykach. W preparatach leczniczych często stanowi główny składnik otoczki kapsułek. Używana jest także do produkcji emulsji światłoczułych. Jest również lekiem (gelatin succinylated) zapobiegającym i leczącym bezwzględną i względną hipowolemię, zapobiegającym hipotensji, stosowanym w hemodylucji i krążeniu pozaustrojowym. Żelatynę stosuje się także w kulkach do gry w paintball – kulka jest żelatynową skorupką wypełnioną farbą, która po rozbiciu o cel pozostawia na nim ślad.

  olej sojowy rafinowany - Oleje roślinne – w szerszym znaczeniu są to wszystkie substancje o konsystencji oleistej, pozyskiwane z dowolnej rośliny. W węższym znaczeniu za olej roślinny uważa się każdy ciekły tłuszcz pochodzenia roślinnego, który w temperaturze regionu pochodzenia rośliny ma konsystencję płynną. W skład wchodzą głównie triacyloglicerole oraz inne związki rozpuszczalne w tłuszczach.

  anagain tm nu - Archanioł Haniel (też: Aniel, Hanael lub Anael, inne wersje imienia to: Haneal, Hamael, z hebr. הניאל lub חַנִּיאֵל) - w tradycji judaistycznej jeden z najwyższych rangą aniołów. Jest aniołem miłości, piękna, chwały, łaski, cudów i kreatywności. Jego imię oznacza „Radość Pana”, „Chwała Pana” lub „Łaska Pana”. Książę chóru Księstw, Cnót (Taraszim) i chóru Niewinnych.

  miedź - Miedź (Cu, łac. cuprum) – pierwiastek chemiczny, z grupy metali przejściowych układu okresowego. Nazwa miedzi po łacinie (a za nią także w wielu innych językach, w tym angielskim) pochodzi od Cypru, gdzie w starożytności wydobywano ten metal. Początkowo nazywano go metalem cypryjskim (łac. cyprum aes), a następnie cuprum. Ma 26 izotopów z przedziału mas 55-80. Trwałe są dwa: 63 i 65.

  selen - Selen (Se, łac. selenium) – pierwiastek chemiczny z grupy niemetali w układzie okresowym. Znanych jest kilkanaście jego izotopów z przedziału mas 65–91, z których trwałych jest 6. Pierwiastek ten został odkryty w roku 1817 przez J.J. Berzeliusa. Nazwa pochodzi od Selene (stgr. Σελήνη), greckiej nazwy Księżyca i bogini która go uosabiała. Berzelius nazwał go tak, ponieważ zawsze występuje razem z tellurem, którego nazwa wywodzi się od tellus, czyli po łacinie „Ziemia”. Jednocześnie chciał w ten sposób zaznaczyć, że selen nie jest „z tej samej ziemi”, co tellur i ma różne od niego właściwości.

  cynk - Cynk (Zn, łac. zincum) – pierwiastek chemiczny, metal przejściowy z grupy cynkowców w układzie okresowym (grupa 12). Odkryto 30 izotopów cynku z przedziału mas 54–83, z czego trwałe są izotopy 64Zn, 66Zn, 67Zn, 68Zn i 70Zn. Został odkryty w Indiach lub Chinach przed 1500 rokiem p.n.e. Do Europy wiedza o tym metalu zawędrowała dopiero w XVII wieku.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)