Fytostar Transit

Suplement diety Fytostar Transit (tabletka) składający się z: włókna owsa, strączyniec wąkolistny, włókna pszenicy zwyczajnej, włókna grochu siewnego, włókna jabłoni domowej, szakłak amerykański, aloes, babka jajowata, lactobacollus acidophilus. Zarejestrowano go w 2007 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja pozytywna. suplement diety Fytostar Transit został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez Noster Pharma Michał Pater Kościan.

• Informacje o suplemencie

  Skład: włókna owsa, strączyniec wąkolistny, włókna pszenicy zwyczajnej, włókna grochu siewnego, włókna jabłoni domowej, szakłak amerykański, aloes, babka jajowata, lactobacollus acidophilus
  Forma: tabletka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja pozytywna
  
  Rok zgłoszenia: 2007
  Producent: Boone Naturals&Cosmetics Belgia
  Rejestrujący: Noster Pharma Michał Pater Kościan
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  włókna owsa - Owies zwyczajny (Avena sativa L.) – gatunek zbóż należący do rodziny wiechlinowatych. Uprawiany jest powszechnie w strefie umiarkowanej Eurazji oraz Ameryki Północnej. Został udomowiony przez człowieka w czasach prehistorycznych, około 6000 lat temu. Gatunek ten wykazuje niewielką zmienność genetyczną. Jest heksaploidem (2n=6x=42 chromosomy)

  włókna pszenicy zwyczajnej - Proso zwyczajne, proso właściwe (Panicum miliaceum L.) – gatunek samopylnej rośliny jednorocznej z rodziny wiechlinowatych (Poaceae).

  włókna jabłoni domowej - Koszatniczka pospolita, dawniej także: koszatniczka (Octodon degus) – endemiczny gatunek gryzonia z rodziny koszatniczkowatych (Octodontidae), zamieszkujący w Chile obszar między wybrzeżem Oceanu Spokojnego i zachodnimi zboczami Andów, najliczniej pomiędzy Vallenar a Curicó (28–35°S) do wysokości 1200 m n.p.m., 1800 m n.p.m. lub 2000 m n.p.m.Koszatniczka pospolita jest zwierzęciem silnie terytorialnym, wiedzie dzienny tryb życia w niewielkich grupach społecznych składających się z 2–5 samic i 1–2 samców, w ramach których osobniki wspólnie użytkują nory oraz tereny żerowania. Buduje podziemne nory i spędza w nich znaczną część życia. Ma szereg cech morfologicznych i fizjologicznych, które ułatwiają jej prowadzenie życia pod ziemią i w półpustynnych warunkach panujących w jej zasięgu występowania. Wykorzystuje wodę w sposób bardzo efektywny (może przeżyć bez dostępu do wody nawet 13 dni), jej układ oddechowy wykazuje stosunkowo małą reakcję na niedotlenienie, które grozi ssakom przebywającym przez dłuższy czas pod ziemią. Grzbietowe części ciała są mocniej wybarwione niż brzuszne i mają istotny współczynnik odbicia promieniowania UV, a samo wybarwienie grzbietu stanowi dobry kamuflaż i pozwala w naturze wtopić się w tło i pozostać niezauważonym przez wroga. Do laboratoriów Ameryki Północnej i Europy koszatniczki trafiły w połowie lat 60. XX wieku, jako zwierzęta do prowadzenia badań nad cukrzycą. Insulina tych gryzoni ma odmienną strukturę i wykazuje tylko 1–10% aktywności biologicznej w porównaniu z innymi ssakami, więc ich metabolizm nie pozwala na przyswajanie glukozy i koszatniczki są bardzo podatne na tę chorobę. Osobniki pochodzące z populacji sprowadzonych jako zwierzęta laboratoryjne do laboratoriów w USA i Wielkiej Brytanii trafiły z czasem do indywidualnych hodowców hobbystycznych. W hodowli wymagają dużo wolnej przestrzeni. Powinny być hodowane w jednopłciowych parach lub stadach do 4–5 osobników. W Chile jest ssakiem o najliczniejszej populacji. W Polsce wyjątkowo stwierdza się osobniki zdziczałe, występujące jako gatunek zawleczony. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) wymienia koszatniczkę pospolitą w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych jako gatunek najmniejszej troski.

  szakłak amerykański - Kalina koralowa (Viburnum opulus L.) – gatunek krzewu należący do rodziny piżmaczkowatych (Adoxaceae), czasem zaliczany do monotypowej rodziny kalinowatych (Viburnaceae), dawniej także do przewiertniowatych (Caprifoliaceae). Występuje w Europie i środkowo-zachodniej Azji, a odmiany geograficzne rosną także na Dalekim Wschodzie i w Ameryce Północnej. W Polsce kalina koralowa jest pospolita na terenie całego kraju z wyjątkiem Tatr. Jest rośliną leczniczą stosowaną głównie w leczeniu chorób kobiecych, związanych z problemami zdrowotnymi i bolesnościami w czasie ciąży i menstruacji. Owoce są jadalne, choć surowe są w dużych ilościach szkodliwe dla dzieci i na ogół nie są cenione ze względów smakowych. W krajach byłego Związku Radzieckiego uprawia się jednak odmiany o owocach pozbawionych goryczy i tam mają one większe znaczenie spożywcze. Ze względu na efektowne kwiatostany, długo utrzymujące się owoce oraz intensywne przebarwianie jesienne liści – kalina jest cenioną rośliną ozdobną. W tradycjach wielu narodów słowiańskich odgrywa istotną rolę: jest częstym motywem pieśni ludowych, przewija się w tradycjach związanych z weselami i pogrzebami, symbolizując młodość i niewinność.

  aloes - Aloes (Aloë L.) – rodzaj jednoliściennych sukulentów liściowych. Liczy ok. 550 gatunków (różnice zależą od ujęcia systematycznego taksonów). Należą do niego formy drzewiaste, krzewiaste, byliny, niekiedy liany. Zasięg występowania roślin z tego rodzaju obejmuje Półwysep Arabski, Afrykę i Madagaskar. Gatunkiem typowym jest Aloë perfoliata L.

  babka jajowata - Babka (Plantago L.) – rodzaj roślin z rodziny babkowatych. Obejmuje około 200–270 gatunków. Występują one na całym świecie. Rośliny te zasiedlają siedliska otwarte, bezdrzewne (pustynne, wydmowe, murawowe, łąkowe i solniskowe) przystosowane są do wiatropylności (drobne kwiaty skupione w wyniesionych, sztywnych kłosach, z długimi, wystającymi pręcikami. Często związane są też z siedliskami kształtowanymi przez człowieka (np. europejska babka zwyczajna P. major nazwana została przez Indian północnoamerykańskich „śladami białego człowieka”); wiele gatunków to rośliny inwazyjne i chwasty. Ze względu na dużą zawartość śluzów w nasionach są one wykorzystywane leczniczo i jako dodatki do żywności (np. babka płesznik P. afra). Babka pierzasta P. coronopus w Europie Zachodniej i P. major var. asiatica w Chinach spożywane są jako warzywa.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)