Olejek pichtowy oleum Abies sibrica

Suplement diety Olejek pichtowy oleum Abies sibrica zawiera w składzie: olej z jodły syberyjskiej, W tym: octan bornylu, Kamfen, Karen, Alfa-phen, Felandren, Borneol, Beta-pinen, Santen, Alfa-tujen, Terpinolen, Kariofilen. Zgłoszono go do rejestracji w roku 2011. Jego obecny stan w rejestrze to: weryfikacja pozytywna. Ten suplement diety został wyprodukowany przez Wojciech Grzelak Zwardoń, oraz zgłoszony do rejestracji przez Wojciech Grzelak Zwardoń.

• Informacje o suplemencie

  Skład: olej z jodły syberyjskiej, W tym: octan bornylu, Kamfen, Karen, Alfa-phen, Felandren, Borneol, Beta-pinen, Santen, Alfa-tujen, Terpinolen, Kariofilen
  Forma: płyn
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja pozytywna
  
  Rok zgłoszenia: 2011
  Producent: Wojciech Grzelak Zwardoń
  Rejestrujący: Wojciech Grzelak Zwardoń
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  olej z jodły syberyjskiej - Sosna syberyjska (Pinus sibirica Du Tour) – gatunek drzewa iglastego z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Nazywana także limbą syberyjską lub cedrem syberyjskim. Występuje w Azji – od 58°E w górach Ural na wschód do 126°E w Paśmie Stanowym w południowej Jakucji, oraz od miasta Igarka na 68°N w dolinie dolnego Jeniseju, na południe do 45°N w centralnej Mongolii. Obszar ten obejmuje chińskie prowincje: Heilongjiang, Mongolia Wewnętrzna, Sinciang.

  w tym: octan bornylu - Octan bornylu – bicykliczny, organiczny związek chemiczny, ester kwasu octowego i borneolu. W cząsteczce występują trzy asymetryczne atomy węgla jednak zmiana konfiguracji tylko przy jednym determinuje obecność dwóch różnych stereoizomerów: izomer (+) pochodna naturalnego (+)-(R)-borneolu, izomer (−) pochodna izoborneolu [(−)-(S)-borneolu]. Bezbarwna substancja krystaliczna o charakterystycznym, silnym zapachu igieł sosnowych, słabo rozpuszczalna w wodzie, dobrze rozpuszczalna w alkoholu etylowym. Podstawowy składnik olejku pichtowego i sosnowego. Stosowany jest w przemyśle perfumeryjnym oraz w medycynie.

  kamfen - Kamfen – organiczny związek chemiczny, dwupierścieniowy terpen. Krystaliczne ciało stałe o zapachu kamfory. Właściwie nierozpuszczalny w wodzie, łatwo rozpuszcza się w rozpuszczalnikach organicznych, etanolu czy eterze dietylowym. Występuje w postaci dwóch enancjomerów: l i d. W temperaturze pokojowej szybko sublimuje. Kamfen to jedyny naturalny węglowodór o wzorze sumarycznym C10H16 będący w temperaturze pokojowej ciałem stałym. Jest to naturalny składnik wielu olejków eterycznych. W postaci krystalicznej l-kamfen został wyizolowany m.in. z olejku eterycznego ze świerków czy z pierwszych frakcji olejku cytronelowyego (chemotyp cejloński); występuje także w olejku z gałązek Juniperus phoenicea (gatunek jałowca), olejku nerolowym, walerianowym, cytrynowym, w Artemisia alba (gatunek bylicy) czy w Chrysanthemum japonicum (gatunek złocienia). d-kamfen występuje w olejku cyprysowym, także w świerkowym, imbirowym, muszkatołowym, cytrynowym, pomarańczowym, w kamforze, w petitgrain, czy w kwiatach eukaliptusa gałkowego. Ponadto kamfen został odnaleziony w olejkach z jagód jałowca, jedlicy, rozmarynu, fenkułu włoskiego, Citronella i olejku cynamonowym oraz bergamotowym. Przemysłowo otrzymywany na drodze katalitycznej izomeryzacji α-pinenu. Wykorzystywany jako związek zapachowy i smakowy, do maskowania nieprzyjemnych zapachów, a także jako półprodukt do produkcji kamfory. W połowie XIX wieku stosowany (rozpuszczony w alkoholu) jako paliwo do lamp, uzyskał spory udział w rynku, będąc konkurencją dla używanego wtedy spermacetu czy oleju wielorybiego, dając równie jasny płomień i będąc tańszym w produkcji. Jego wadą była wybuchowość, co wytykali jego przeciwnicy, a zwolennicy olejów wielorybich. Sugerowano nawet, że rząd amerykański powinien objąć kamfen szczególną kontrolą, podobnie jak składy prochu. Wskazywano także na fakt, że paląc się szybciej niż olej wielorybi, zużywano go więcej, zatem tańsza produkcja była niwelowana jego większym zużyciem. Dodatkowo z powodu swojego szybkiego spalania, jeśli nie zapewniono dostatecznego dostępu tlenu, kamfen spalał się niecałkowicie, wytwarzając dużo sadzy. Kamfen jest także składnikiem leków stosowanych w dolegliwościach wątrobowo-żółciowych i nerkowych, w których składzie figuruje pod łacińską nazwą camphenum.

  karen - karen – związek chemiczny Karen – stan w Mjanmie Karen – imię Karenowie

  alfa-phen - Alfa (ἄλφα, pisana Αα) − pierwsza litera alfabetu greckiego. W greckim systemie liczbowym oznacza liczbę 1. Alfa pochodzi od litery alfabetu fenickiego alef . Od alfy pochodzą łacińskie A i cyrylickie А. W języku starogreckim i grece współczesnej alfa reprezentuje samogłoskę otwartą przednią niezaokrągloną /a/.

  felandren - Imbir lekarski (Zingiber officinale Rosc.) – gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.

  borneol - Borneol – bicykliczny organiczny związek chemiczny z grupy terpenów, podgrupy kamfanów, stosowany jako środek zapachowy, przypominający kamforę. Występuje jako składnik wielu olejków eterycznych i jest naturalnym środkiem odstraszającym owady. Borneol może być zsyntezowany przez redukcję kamfory w reakcji Meerweina-Ponndorfa-Verleya. Ta sama redukcja, ale zachodząca szybciej i nieodwracalnie z borowodorkiem sodu daje izoborneol jako kinetycznie kontrolowany produkt reakcji. Borneol posiada dwa enancjomery, z których każdy posiada odrębny numer CAS. Naturalnie występujący d-(+)-borneol jest optycznie czynny. Można go znaleźć w kilku gatunkach Artemisia i Dipterocarpaceae. Jest stosowany w lecznictwie, do produkcji syntetycznej kamfory oraz perfum.

  beta-pinen - Smocza krew albo Sangro de drago (Croton lechleri) – roślina drzewiasta występująca na obszarze Ameryki Południowej i Środkowej. Szczególnie pospolita w Peru, Ekwadorze, Brazylii i Meksyku. Rośnie w bardzo różnorodnym środowisku (lasy tropikalne, stoki wąwozów, ruiny) na wysokości 300-2000 m n.p.m.

  santen - Santena – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Piemont, w prowincji Turyn. Według danych na rok 2004 gminę zamieszkiwało 10 019 osób, 626,2 os./km².

  terpinolen - Konopie siewne (Cannabis sativa L.) – gatunek rośliny z rodziny konopiowatych (Cannabaceae Endl.). W zależności od ujęcia systematycznego jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju konopie (Cannabis Linnaeus, Sp. Pl. 1027. 1 Mai 1753) lub jeden z kilku wyodrębnianych gatunków. Występuje w górach Ałtaj, Tienszan oraz na Zakaukaziu i w Afganistanie. Jako roślina uprawna rozpowszechniona w różnych częściach świata. W Polsce może dziczeć i występować jako efemerofit (konopie siewne) lub kenofit (konopie dzikie) zajmujący siedliska ruderalne.

  kariofilen - Lupulina (syn. Gruczoły chmielowe, farm. Lupulinum – FP IV, Glandulae Lupuli, Pilus glandulosus Lupuli – FP III) – proszek zielonawożółty lub pomarańczowożółty, lepki, o charakterystycznej, silnej woni oraz gorzkim smaku. Składa się z otartych z owocostanów chmielu zwyczajnego gruczołów włosków wydzielniczych (oderwanych główek włosków gruczołowych). Lupulina powinna zawierać od 1% do 3% (według FP IV nie mniej niż 1%) olejku eterycznego, zawierającego charakterystyczne składniki: humulen, β-mircen, fernazen, β-kariofilen i in., garbniki, alkohole, m.in. mircenol i jego estry z kwasami izowalerianowym, pelargonowym, masłowym oraz octowym, związki żywicowe (~80%): humulon (czyli kwas α-goryczochmielowy), kohumulon, adhumulon, lupulon (czyli kwas β-goryczochmielowy), kolupulon, adlupulon, ksantohumol, hopanon, chalkony, flawonoidy i inne związki w tym fenoloketonowe i pochodne fluoroglucyny. Ponadto w surowcu występują woski, związki białkowe, tłuszcze oraz wiele innych związków w mniejszych ilościach. Lupulina farmakologicznie wykazuje działanie zależne od dawki – uspokajające (0,25 g – 0,5 g) lub nasenne (1 g). Jest jednym z nielicznych roślinnych środków ziołowych posiadających specyficzne właściwości tłumiące popęd płciowy u człowieka. Z tego powodu może być stosowana w ziołolecznictwie (jako antiaphrodisiacum). Ponadto lupulina obniża ciśnienie tętnicze krwi, działa spazmolitycznie, moczopędnie, estrogennie, pobudza wydzielanie gruczołów trawiennych oraz wykazuje słabe działanie bakteriobójcze wobec bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)