Ośmiu szlachciców

Suplement diety Ośmiu szlachciców (tabletka) składający się z: kłącze atraktyloda wielogłówkowego, grzyb poria, korzeń dzwonkowca wschodniego, nasiona gorczycy białej, owoc kardamonu, skórka mandarynki, korzeń łopianu fałszywego, korzeń lekrecji uralskiej, owoc głożyny pospolitej, kłącze imbiru. Zarejestrowano go w 2014 roku. Jego stan w rejestrze to: weryfikacja w toku. suplement diety Ośmiu szlachciców został wyprodukowany przez suplementu diety, oraz zgłoszony do rejestracji przez Delwin herbs, Konrad Lewinski, Łobez.

• Informacje o suplemencie

  Skład: kłącze atraktyloda wielogłówkowego, grzyb poria, korzeń dzwonkowca wschodniego, nasiona gorczycy białej, owoc kardamonu, skórka mandarynki, korzeń łopianu fałszywego, korzeń lekrecji uralskiej, owoc głożyny pospolitej, kłącze imbiru
  Forma: tabletka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja w toku
  
  Rok zgłoszenia: 2014
  Producent: TCM Bohemia, Czechy
  Rejestrujący: Delwin herbs, Konrad Lewinski, Łobez
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  grzyb poria - Drewno – surowiec drzewny otrzymywany ze ściętych drzew i formowany przez obróbkę w różnego rodzaju sortymenty. Zajmuje przestrzeń pomiędzy rdzeniem a warstwą łyka i kory. Pod względem technicznym drewno jest naturalnym materiałem kompozytowym o osnowie polimerowej wzmacniany ciągłymi włóknami polimerowymi, którymi są podłużne komórki zorientowane jednoosiowo. Z powodu łatwości pozyskiwania, stosunkowo niewielkich wymagań technologicznych podczas obróbki oraz innych zalet, drewno stanowi powszechnie wykorzystywaną grupę materiałów konstrukcyjnych w technice. Może być ono stosowane w postaci drewna litego lub w formie przetworzonej w postaci tzw. tworzyw drewnopochodnych. Drewno, w postaci ścieru, stanowi podstawowy składnik papieru. Może być również wykorzystywane jako paliwo do celów przemysłowych, technicznych, gospodarczych. Na świecie występuje od 30 000 do 40 000 gatunków roślin drzewiastych, z których około 4000 ma potencjalne lub rzeczywiste znaczenie użytkowe. W literaturze technicznej i naukowej dość dobrze opisano właściwości techniczne około 1500 gatunków, spośród których mniej więcej 500 jest przedmiotem światowego handlu. Drewno należy do najstarszych materiałów używanych przez człowieka. Pierwotnie stosowane było jako nośnik energii (spalanie) oraz podstawowy materiał budowlany do budowy chałup i domów mieszkalnych, budowli gospodarczych, kościołów, mostów, a także budowli obronnych. Wykorzystywano pnie o zróżnicowanym zakresie obróbki (z czasem przecinane na połówki), deski, a nawet plecionki z cienkich gałęzi. Przez tysiąclecia budowano z drewna ściany, stropy i dachy, kryte dranicami lub gontem. Drewna używano do wykonywania mebli, sprzętów domowych, naczyń (z czasem w konstrukcji klepkowej) i narzędzi, a także do ogrzewania i oświetlania pomieszczeń (łuczywo). Z drewna budowano środki transportu: łodzie (pierwotnie dłubane w jednym pniu) i okręty, wozy i sanie. Przez dwa stulecia było podstawowym materiałem do wykonywania obudowy górniczej w kopalniach. Obecnie drewno stosowane jest jako materiał konstrukcyjny oraz wykończeniowy. Swoją popularność zawdzięcza swej lekkości i wystarczającym do wielu zastosowań własnościom wytrzymałościowym. Stosuje się je jako materiał na podłogi, boazerie, do wykonania więźb dachowych budynków, altan, wiat, ogrodzeń i pergoli, mebli i zabawek. W wielu krajach, m.in. w Ameryce Północnej (USA i Kanada), drewno jest w dalszym ciągu ważnym materiałem budowlanym i używa się go do budowy większości niskich zabudowań mieszkalnych. Drewno małowartościowe, odpady powstałe przy produkcji różnych sortymentów drewna są wykorzystywane do produkcji płyt pilśniowych, wiórowych, OSB, sklejki, itd., które także są materiałem do wykonywania wielu przedmiotów codziennego użytku. Inne odpady drewniane (obrzynki, wióry, trociny itp.) są surowcem energetycznym. W Polsce, w grodzie Biskupin wszystkie domy, urządzenia obronne i wiele przedmiotów wyposażenia i codziennego użytku były wykonane z drewna. W drewnie rozróżniamy trzy zasadnicze przekroje: poprzeczny, utworzony przez przecięcie pnia prostopadle do jego osi podłużnej; podłużny promieniowy, utworzony przez przecięcie pnia wzdłuż jego osi podłużnej, przez rdzeń; podłużny styczny, utworzony przez przecięcie pnia wzdłuż jego osi podłużnej i przechodzący poza rdzeniem, czyli po stycznej do któregokolwiek pierścienia przyrostu rocznego.

  nasiona gorczycy białej - Musztarda – zimny sos, którego głównym składnikiem są nasiona gorczycy – białej, czarnej lub sarepskiej; w wielu językach, w tym niemal wszystkich europejskich, nosi tę samą nazwę, co roślina, z której nasion jest zrobiona. Powstała w starożytnym Rzymie na początku naszej ery i od początku uznawano ją za przyprawę o wartościach leczniczych (łagodzi bóle reumatyczne, pobudza trawienie tłuszczu, działa antybakteryjnie oraz obniża ciśnienie krwi).

  owoc kardamonu - Przyprawy kuchni indyjskiej – przyprawy i mieszanki przypraw używane w kuchni indyjskiej. Wśród najczęściej używanych przypraw o indyjskim rodowodzie wyróżnić można asafetydę, kolendrę, kozieradkę oraz szeroką gamę produktów korzennych, takich jak: cynamon, gałka muszkatołowa, imbir, kurkuma, kardamon i szafran. Dzięki intensywnemu wykorzystaniu przypraw proste na ogół dania z ryżu, soczewicy, grochu lub fasoli uzyskują zaskakujące smaki, które łatwo jest jednak zaburzyć poprzez niewłaściwą proporcję składników.

  skórka mandarynki - Mandarynka (Citrus reticulata Blanco) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny rutowatych (Rutaceae). Prawdopodobnie pochodzi z Azji Południowej, jest uprawiana w wielu rejonach świata o klimacie tropikalnym i subtropikalnym.

  owoc głożyny pospolitej - Szpak bramiński (Sturnia pagodarum) – gatunek ptaka z rodziny szpakowatych (Sturnidae). Główna część jego zasięgu obejmuje subkontynent indyjski. Poza tym obszarem występuje na wschodzie Półwyspu Arabskiego, gdzie został introdukowany, a w 2011 stwierdzono pierwszy lęg w Tadżykistanie. Nie jest zagrożony wyginięciem. Część populacji podejmuje wędrówki. Długość ciała wynosi 18–20 cm, masa ciała 40–54 g. U szpaków bramińskich dymorfizm płciowy objawia się w długości czuba na głowie, która u samców jest większa. Zarówno czoło, jak i ciemię z którego wyrastają wydłużone pióra tworzące czub są czarne. Płaszcz, grzbiet, pokrywy skrzydłowe i kuper są szare z brązowym nalotem. Spód ciała ma barwę cynamonową. Ogon szarobrązowy, wszystkie sterówki z wyjątkiem środkowej pary mają białe końcówki. Dziób żółty, zielonawy i niebieskawy u nasady odpowiednio górnej szczęki i żuchwy. Zasięg występowania szpaków bramińskich obejmuje południową Azję, od południowo-wschodniej części Tadżykistanu (pierwszy stwierdzony lęg: 2011), północno-wschodni Afganistanu, wschodni Pakistan oraz Indie. Część populacji z północnej części zasięgu obecna tylko w sezonie lęgowym, zaś na Cejlonie szpaki bramińskie występują tylko w sezonie zimowym; poza tym osiadłe. Zalatują do Azji Południowo-Wschodniej. Środowiskiem życia szpaków bramińskich są otwarte lasy z drzewami zrzucającymi liście, zakrzewienia i tereny upraw niedaleko ludzkich siedlisk. Stwierdzane były do wysokości 4400 m n.p.m. Przebywają w parach, grupach lub większych stadach. Podczas żerowania dołączają również do ptaków innego gatunku. Żywią się owadami i innymi bezkręgowcami, owocami, kwiatami i nektarem. Jako przystosowanie do zjadania nektaru wykształciły podobną do szczoteczki końcówkę języka. Szukając pokarmu odwiedzają pastwiska dla bydła, a niekiedy podążają za pługami. Okres lęgowy trwa od lutego lub maja do sierpnia lub września, głównie od kwietnia do sierpnia. Gniazdo budowane jest w dziupli drzewa, niekiedy przejętej po ptakach innego gatunku, w szczelinie ściany, pod dachem i budce lęgowej. W niedbale zbudowanym z suchych traw, martwych liści, piór czy skrawków papieru gnieździe samica składa 3–5 jaj. Wysiadywanie trwa 12–14 dni. Młode opuszczają gniazdo po 18–21 dniach życia.

  kłącze imbiru - Imbir lekarski (Zingiber officinale Rosc.) – gatunek rośliny uprawnej z rodziny imbirowatych (Zingiberaceae). W stanie dzikim obecnie nie występuje. Pochodzi prawdopodobnie z Melanezji.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)