Teafil Detoxica

Teafil Detoxica to suplement diety w formie kapsułka. W skład tego suplementu diety wchodzą: ekstrakt z zielonej herbaty (polifenole, katechiny). Produkt ten zgłoszono do rejestracji w 2010 roku. Jego status w rejestrze to: weryfikacja pozytywna. suplement diety Teafil Detoxica został wyprodukowany przez FILOFARM Farmacutyczna Spółdzielnia Pracy Bydgoszcz, oraz zgłosiła go do rejestracji firma FILOFARM Farmacutyczna Spółdzielnia Pracy Bydgoszcz.

• Informacje o suplemencie

  Skład: ekstrakt z zielonej herbaty (polifenole, katechiny)
  Forma: kapsułka
  Kwalfikacja: S - Suplement diety
  Status produktu: weryfikacja pozytywna
  
  Rok zgłoszenia: 2010
  Producent: FILOFARM Farmacutyczna Spółdzielnia Pracy Bydgoszcz
  Rejestrujący: FILOFARM Farmacutyczna Spółdzielnia Pracy Bydgoszcz
  Dodatkowe informacje:
  

• Informacje o składnikach suplementu

  Uwaga! Poniższe informacje nie stanowią informacji z ulotki produktu. Są to definicje encyklopedyczne dotyczące poszczególnych składników suplementu diety, nie są one bezpośrednio powiązane z produktem. Nie mogą one zastąpić informacji z ulotki, czy też porady lekarza lub farmaceuty. Są to jedynie informacje pomocnicze.

  zielona herbata polifenole - Zielona herbata – napój przyrządzany wyłącznie z liści herbaty chińskiej (Camellia sinensis), które poddane zostały w czasie przetwarzania jedynie minimalnej oksydacji. Zielona herbata pochodzi z Chin, skąd rozpowszechniła się na inne kraje Azji, od Japonii po Bliski Wschód. Współcześnie zielona herbata rozprzestrzenia się na Zachodzie, gdzie wciąż najpopularniejszym rodzajem tego napoju jest herbata czarna. W krajach, gdzie uprawia się herbatę, wytwarza się wiele rodzajów zielonej herbaty. Różnią się od siebie z uwagi na specyficzne warunki uprawy, sposób przetwarzania i porę zbiorów. W kilku ostatnich dziesięcioleciach zielona herbata przechodziła wiele testów medycznych, których celem było ustalenie, czy rzeczywiście, jak się powszechnie sądzi, ma ona właściwości zdrowotne, a szczególnie przypisywany jej wpływ na zmniejszenie ryzyka zachorowania na choroby serca oraz na niektóre odmiany nowotworów. Sądzi się także, że spożywanie zielonej herbaty pomaga w kontrolowaniu wagi ciała.

  katechiny - Rooibos (wym. [rɔːibɔs]) z języka afrikaans: „rooi”, czerwony i „bos”, krzew - czerwonokrzew (aspalat prosty), uprawiany w RPA (góry Cederberg). Z rośliny otrzymuje się napar ziołowy, zwany najczęściej rooibos tea. Inne nazwy: bush tea, redbush tea (Wielka Brytania), South African red tea (USA) lub w języku afrikaans rooi tee. Bywa też nazywana czerwoną herbatą, jednak czerwonokrzew nie jest spokrewniony z krzewem herbacianym. Jest to napój nietypowy, niespokrewniony z tradycyjnymi herbatami. Napar ma specyficzny, miodowy smak. Wyróżnia się łagodnością i brakiem typowego w herbatach zielonych lub czarnych posmaku goryczy – w porównaniu ze zwykłą herbatą ma w sobie niewielkie ilości garbników, będących jego przyczyną. Nie zawiera także kofeiny i małe stężenie taniny, dlatego może być pity bez ograniczeń przez dzieci oraz przed snem. Rooibos bogaty jest w przeciwutleniacze, dzięki czemu ma pozytywny wpływ na układ odpornościowy, obniża ciśnienie krwi, spowalnia proces starzenia i hamuje produkcję komórek nowotworowych. Rooibos goi również swędzące rany i może być używany w formie okładu, a dzięki zawartości kwasów fenolowych korzystnie wpływa na przewód pokarmowy. Wykazuje się właściwościami przeciwutleniającymi, przeciwzapalnymi, przeciwcukrzycowymi, immunomodulującymi, chemoprewencyjnymi oraz kardioprotekcyjnymi. Jest źródłem witaminy C, fluoru, fosforu, magnezu, manganu, miedzi, potasu, sodu, wapnia, żelaza i cynku, ponadto zawiera aspalatynę, dihydrochalkony, izoorientynę, katechiny, kumaryny, kwercetynę, lignany, luteolinę, notofaginę, orientynę i rutynę. Napój ten znany jest w Europie od około 100 lat. Jego początki przypadają na początek XX wieku, gdy Rosjanin Benjamin Ginsberg zainteresował się krzewem uprawianym w górach Cedar w Afryce Południowej, niedaleko Kapsztadu. Z czasem rozpoznano wartość rooibosa i opracowano metody polowej uprawy czerwonokrzewu. Sprzedawany jest od 1904 roku, a szeroką popularność zdobył w 1930 roku, kiedy to dr P. Le Fras Nortier odkrył niektóre z jego właściwości zdrowotnych. Po kryzysie wywołanym II wojną światową wielu plantatorów zbankrutowało. Doprowadziło to do powstania w 1954 roku Redbos-Tea-Control-Board, która nadzorowała produkcję rooibosa w Afryce Południowej. Czerwonokrzew osiąga wysokość do 2 metrów, liście przypominają igły sosnowe. Kwitnie na żółto w październiku. Gałązki zbierane są od lata do wczesnej jesieni. Liście i łodygi, które po dojrzeniu i ususzeniu tnie się na drobne, poddawane są fermentacji i suszeniu lub tylko suszeniu. Niefermentowany susz zachowuje zielony kolor i jest sprzedawany jako zielony rooibos, natomiast fermentowany nabiera czerwonej barwy na skutek utleniania polifenoli. Całkowita produkcja rooibos w 2007 r. wynosiła ponad 14 kt.

  (źródło informacji o składnikach: Wikipedia)